[agnieszkapl]

>> Komentarze dotyczą tego wątku<<

<hr>

Witam wszystkich po kilku miesiącach, muszę się wyżalić bo niestety w domu nie mogę sobie pozwolić na chwilę słabości. Muszę być silna, tak mi każdy mówi, ale to naprawdę nie jest takie proste.
Pełny obraz co czerniak robi z psychiką człowieka.
Zaczęłam baczniej się sobie przyglądać i tak jak kiedyś twierdziłam, że samo przejdzie tak teraz niestety nie potrafię już tak optymistycznie podchodzić to kwestii zdrowia.
Poszłam do laryngologa bo zawsze miałam problemy z oddychaniem przez nos a teraz mnie to zaniepokoiło, laryngolog stwierdził przerośnięty 3 migdał (niespotykany jak na mój wiek) i stwierdził, że trzeba pobrać wycinek a jak powiedziałam o czerniaku to kazał zrobić to natychmiast. To był dla mnie ogromny stres cały spokój szlag trafił w jednej minucie. Wyniki wyszły OK, poszłam na kontrolę bo czułam coś w gardle lekarz stwierdził, ze to stres ale dla pewności kazał zrobić USG szyi. Poszłam, gardło OK, ale na tarczycy była hipoechogeniczna zmiana ogniskowa. Wizyta u endokrynologa, lekarz mówi, że takie zmiany nie zawsze oznaczają coś złego ale jak mówię o czerniaku to każe zrobić biopsję w trybie pilnym i to jeszcze u jednego z najlepszych specjalistów w kraju. No i znowu dół. Czekałam na tę biopsję dwa tygodnie (niestety wróciłam do palenia, które udało mi się rzucić kilka tygodni wcześniej). Stres był ogromny ale wyniki biopsji okazały się OK. Teraz czekam na badania USG jamy brzusznej i węzłów bo mam dziwne bóle w okolicy nerki, wątroby i miejsca wycięcia czerniaka. Mam nadzieję, że to stres spowodował takie dolegliwości ale no właśnie to ale ciągle mi towarzyszy.
Czasami nie mam już na to wszystko siły. Tak strasznie się boję, że czerniak da w końcu o sobie znać.

[Martyś]

Agnieszka

Też mam przerośniety trzeci migdał, wykryty przypadkiem podczas rezonansu głowy.
Też od kąd pamiętam problemy z oddychaniem przez nos.

I też wiele reakcji lekarzy na moją diagnozę od razu sie zmienia i karzą sie czemuś bardziej przyjrzeć.

Spróbowałam leczenia psychiatrycznego.
Przyniosło dobre efekty.
Da się żyć.
Polecam.

[agnieszkapl]

A gdzie się leczyłaś?
Bo powiem szczerze, że coraz częściej myślę, ze potrzebna mi pomoc.
Sama nie daje sobie rady
Ja jestem z Warszawy, może ktoś mi poleci dobrego psychoonkologa albo psychiatrę, który zajmuję się leczeniem pacjentów z nowotworami.

[Martyś]

U mnie sytuacja jest trochę bardziej lub może mniej skomplikowana.
Zależy jak na to patrzeć.

Od wielu lat cierpiałam na kancerofobię i nie tylko.
Najbardziej błacha dolegliwość kojarzyła mi się z rakiem.
Wieczny stres, lęk i zamartwianie się poprzedzielane kilkoma dniami względnego spokoju między jedną schizą a następną.

Próbowała 2 razy psychoterapi, ale w obydu przypadkach rezygnowałam z niej w połowie terapi.

Pewnego dnia moje lęki się urealniły.
Jest to co prawda rak półzłośliwy, ale jednak rak.

Wielu mówiło:szukała, krakała to ją dopadło.....

Strach osiągnął apogeum, a myśłi całkiem sie splątały....
Zaczęłam sie martwić, że doprowadzi mnie do obłędu, bo praktycznie uniemożliwiało mi to normalne funkcjonowanie.

Zdecydowałam sie na leki.
Pomogły już te pierwszego rzutu.
Słabe antydepresanty działające również przciwlękowo.

Zanim uświadomiłam sobie po kilku tygodniach, że jest poprawa pierwsze zmiany zuważyło otoczenie.

Dużo spokoju, optymistycznego patrzenia w przyszłość, brak wahań nastrojów.
Dalej jestem wrażliwa, nadwrażliwa, ale te wszystkie czarne myśli i lęki są gdzieś schowane do głębokiej szuflady, a codzienność bardziej znośna i pozwalająca odnajdywac radośc wtym co tu i teraz.

Myślę, że połączenie terapi onkopsychologicznej z lekami może Ci przyniesć dobre skutki.