Znalezionych wyników: 21

Jutro minie dwa tygodnie od odejścia Taty. A ja nadal wychodząc z pracy, biorę telefon, żeby zadzwonić do niego i zapytać co kupić, jak się czuje. Pamiętam, jak dzień przed śmiercią trzymał mnie za rękę, jak rano kazał mi iść do pracy. I pamiętam, jak przebiegłam do domu i widziałam go siedzącego na podłodze przy łazience. Był jeszcze ciepły. Nie poczekał na mnie. Papieros leżał obok... Jutro jadę z uczniami na wycieczkę, przypominam sobie jak opowiadałam o niej Tacie. Ależ pustka...

Ciężko:((( Bardzo...

Dziękuję Obertas, dziękuję Marzena. Jakie to ważne, że JESTEŚCIE...

Nie dam rady patrzeć, jak umiera Tata, nie mam już siły znosić chemii razem z Mamą męża. Nic dobrego, ani radosnego już mnie nie spotka: od szpitala, do szpitala, po perukę, po worki stomijne, po kolejne recepty, Nutridrinki, koncentrator tlenu. A w tzw. międzyczasie normalna praca z dzieciaczkami, które też mają swoje sprawy. I tak cały czas dla innych. Nie chce mi się już nawet z łóżka wstawać:(((

Nie dam rady, nie mam siły:((((((

Wsparcia potrzebuję . Wszystko mnie już przerasta. Wprawdzie u Taty na razie niezłe samopoczucie, ale potrafi dać w kość pretensjami i tym, że wszystko musi być na zaraz. Teściową jest bardziej cierpliwa, za to gorzej się czuje. Wszysto przeciąga się w czasie. Wyniku histop. jeszcze nie ma, więc nie można podać żadnej chemii. Bóle za to się nasilają. Ja sama jestem chora, dopadła mnie grypa. Pracuję w szkole, więc nie dało się tego uniknąć, bo połowa moich uczniów kicha i ma kaszel . A w dodatku wczoraj w końcu zrobiłam USG piersi i muszę zgłosić się za trzy miesiącę, bo Pani doktor zauważyła jakieś ognisko o wymiarach 1 cm na 0,5 cm i nie wie,co to jest.

Trudno mi uwierzyć, że jeszcze coś dobrego mnie spotka. Tata chory na raka płuc z przerzutami już pod opieką HD, Teściowa też umiera. Dziecka nie ma, bo wciąż stres, a czas ucieka. Czterdziestka niedługo. Marniutkie to życie. Nie mam już sił. Dziękuję, że jesteście.

Mama już po operacji. Wycięli znaczną część jelita i dwa jajniki. Ale mnóstwo guzów zostało. Stopień zaawansowania i rozsiania raka ogromny. Powiedzieli nam, że zostało jej kilka miesięcy życia. Wysłali próbkę do badania histopatologicznego, ale i tak sytuacja jest beznadziejna:(((((

Za trzy godziny operacja Teściowej. Trzymajcie kciuki.

Bardzo Wam dziękuję wszystkim. Jakie to dla mnie ważne, że jesteście i wspieracie.

Dziękuję Wam za słowa wsparcia. To forum daje dużo siły, naprawdę. Mam czasem wrażenie, że znajomi to już nawet nie chcą pytać, co słychać, bo wiedzą, że nie powiem niczego radosnego. Ludzie boją się mówić o raku, o uczuciach towarzyszących tej chorobie i o codziennych zmaganiach. Nie tak to wszystko planowałam. Miało być dziecko, na które z takim utęsknieniem czekam (a zegar biologiczny tyka|bezradny| ), miało być szczęście, radość- a są choroby i teraz to nie mam nawet czasu, żeby pomyśleć o czymkolwiek innym niż o nutridrnikach, morfinie, wizycie lekarza z HD, terminie tomografii i itd. Mój mąż jest jedynakiem (o zgrozo!!![krzyk] ), więc opieka nad jego Mamą spada na mnie. Zresztą nie wyobrażam sobie, żeby miało być inaczej.

Przyjdzie mi chyba założyć kolejny, nowy wątek. Dziś się dowiedzieliśmy, że moja Teściowa ma przerzuty do otrzewnej (pierwotny rak piersi), jakie to wszystko smutne...

Płaczę nad historią Marcina J i jego teścia. Wiem, że u nas też dobrze nie będzie. Ostatnio Tata jest taki przygnębiony, płacze, źle śpi. Fizycznie nie czuje się gorzej, nie dusi go, ani nie boli- a jednaj jak się na niego patrzy, to ma się wrażenie, że gaśnie. Piszę, że nie boli- poza oczami. Tata ma jaskrę i narzeka ostatnio na bardzo silne pieczenie oczu. Tak mi go szkoda....

Dziękuję Karina za słowa otuchy. Kiedy patrzyłam na Tatę tydzień temu, byłam przekonana, że niedługo mnie opuści. Dziś w ogóle nie wygląda na chorego. Pamiętam jednak, że nowotwór płuc to podstępny przeciwnik. Czai się, żeby zaatakować ze zdwojoną siłą . Oby jak najpóźniej.

Właśnie wyszłam od onkologa. Gdy Tata poszedł do pokoju zabiegowego na wlew, powiedziała do mnie- Już go długo nie poleczymy... Jakie to wszystko smutne i ciężkie.