Znaleziono 1 wynik

Doskonale wiem co czujesz!! Mam 25 lat mąż ma 36, jesteśmy małżeństwem od dwóch lat mąż choruję od ponad 3. Ma raka kości z przerzutami do płuc przeszedł już w sumie 7operacji, chwilowo jest dobrze...ale ciągle przychodzi mysl na jak długo?! My żony mamy ciężko bo bardzo kochamy naszych mężów dbamy o Nich staramy się zrobić dla nich wszystko, ale gdzieś w tym wszystkim gubimy siebie...niestety tak własnie jest, niby to dobrze o Nas świadczy bo to pieknę oddać się całkowicie swojej miłości...ale z drugiej strony...nasi mężowie widzą to co się z Nami dzieję...i na pewno im to nie pomaga...
Ja dziękuję Panu Bogu, że mam wsaniałą rodzinę (Mama siostra siostrzeica) to taki mój promyk jak już naprawdę jest ze mną źle spotkam się z Nimi i wszystko znowu jest piękniejsze

Moje życie od ponad 3 lat to ciągły lęk, strach, smutek...ale są rówież chwile radości takiej prawdziwej!!! I dzięki temu jeszcze nie zwariowałam...chociaż już dawno nie jestem dziewczyną z przed 3 lat...o nie zupełnie jej już we mnie nie ma...teraz jest KOBIETA która musi zająć się domem, mężem, rachunkami...no i czasem zrobić coś dla siebie...nie ma tego wiele ale uświadomiłam sobie po tych wszystkich latach, że musimy też robić coś dla siebie...bo mąż też to widzi i wtedy jest szczęśliwszy

Kocham mojego męża!!! Staram się wspierać go jak potrafię, wiem, że nigdy Go nie zrozumiem...ale staram się pomagać mu na tyle ile mnie stać!! A wiem, że stac mnie na wiele

Więc mój mąż w swojej walce ma dzielnego żołnierza, który będzie z Nim walczył tag długo jak to możliwe

Wiem, że każda z NAs marzy o tym by Oni byli z Nami jak najdłużej i każdej z Was tego życzę :*