Znaleziono 1 wynik

Witaj Marto :flower:

Czytam Twoje wynurzenia i nie wiem co powinienem powiedzieć każdej z Was, a właściwie co powiedzieć swojej żonie i córce, bo znajdują się w identycznej sytuacji co Wy...
Myślę, że umiejętność pogodzenia się z tym co nieuniknione jest dla każdego z nas niezwykle ciężkie zarówno Wy, nasi najbliżsi potrzebujecie pomocy jak i my chorzy...
Nie wiem tylko kto bardziej...ale zapewniam że czytając, to co piszecie twierdzę że mi będzie łatwiej odejść...To Wy musicie borykać się nie tylko z własnymi emocjami, z własnym życiem, bo przecie oprócz dramatu choroby istnieją wszystkie problemy życia codziennego o których zapominamy, ale one dzięki temu nie przestają istnieć...

Nie wiem co myśli i czuje Mamusia Marty...nie będę domyślać się i spekulował...powiem to co czuję ja...
Nie chcę aby moje problemy spowodowały poczucie winy, lub świadomość że wszystko co tylko było możliwe zostało zrobione mało dokładnie lub nieprecyzyjnie...
Chcę aby moi najbliżsi wiedzieli że są dla mnie największą wartością i dumą, że moją największą troską jest ich szczęście, reszta jest naprawdę mało ważna...Nie chcę stać się przyczyną bólu, nie chcę tym bólem obciążać ich.
Mam momenty kiedy jest mi potwornie żal, że to być może już wkrótce, że nie mogę liczyć na zbyt wiele...
Ale jestem w stanie pogodzić się i wspólnie z najbliższymi zapłakać powiększając tylko wzajemne poczucie bezsilności, wiem że taki akt spowoduje tylko, że będę słabszy... że będzie mi być może trudniej... ale wiem też, że łzy niosą ulgę, oczyszczają i dodają sił

Nie sądzę aby Wasi najbliżsi byli inni niżeli ja, może nie wszyscy są w stanie unieść ciężar świadomości, ale może warto okazać odrobinę zaufania swoim bliskim i przygotować ich na nieuniknione, spróbować przygotować ich na pogodzenie się ze samymi sobą i z Wami... :?ale?:

Nie wiem czy udało się przedstawić mój punkt widzenia, ale wierzcie mi bardzo się staram... :-[