Znaleziono 1 wynik

witam
u mnie za cztery dni minie miesiąc od śmierci taty,z każdym dniem jest inaczej,coraz bardziej zaczyna do mnie docierać to co bezpowrotnie minęło.gdzieś w głębi mnie zaczyna się moja żałoba,dopiero teraz bo wcześniej działo się ze mną coś na zasadzie wyparcia.trudno ująć w słowa to co dzieje się w mojej głowie,a dzieje się dużo.raz mam złość do siebie że nie wygnałam taty do lekarza wcześniej,za chwilę wkurzam się na tatę że był tak uparty,że bagatelizował swój pogarszający się stan zdrowia,później znów mam pretensje do lekarzy,że może jednak mogli mu jakoś pomóc.Istna zamieć w mojej głowie.
Tak bardzo boję się świąt,wigilii,bo zawsze to tata zaczynał dzielić się z nami opłatkiem.Tak bardzo żal mi mamy,ona całe dnie jest w domu,ciągle ma wrażenie że tata jest na podwórku,że zaraz przyjdzie na kawę.
szkoda mi mojego młodszego brata,ma 18 lat , ja miałam to szczęście że tatę miałam 35 lat przy sobie,a on,dopiero co wkroczył w dorosłość a tu tak sobie los zakpił z nas.
Wiem że cała ta pisanina jest kiepska pod względem polonistycznym,ale w tej chwili mam to gdzieś,chcę po prostu tej żółci trochę z siebie wyrzucić
pozdrawiam wszystkich,pa