Znalezionych wyników: 127

spać - to bym mogła :mrgreen:

, ale to jedyna chwila, kiedy nikt mi nie wisi nad głową z tysiącem problemów do natychmiastowego rozwiązania :lol:

cleo33,

Nadzieja,
hi, hi - Ty pisałas do mnie, a ja do Ciebie :-D

Jeśli chodzi o ryczenie, to najlepiej w samochodzie ( tylko -uwaga - ostrożnie na krzyżówkach :mrgreen:

)- przebeczałam tak chyba z milion kilometrów :lol:

) - i pewnie jeszcze wiele przede mną. :uuu:

I w ogóle tak jest, że płacze się najlepiej w samotności - wśród ludzi uśmiech wraca automatycznie - psiakość z tym naszym dobrym wychowaniem!
A jeśli chodzi o dzieci - to nie ma mądrych - każdy ma potknięcia i byłoby dziwne, gdyby nie :mrgreen:

. W końcu dostajemy je bez żadnej instrukcji obsługi.
Ale nie martw się - dzieci są dosyć odporne i rosną mimo wszystko :lol:

, a ewentualne "byki" odpracujesz , kochając je, tak po prostu

Trzymaj się, kochana
buźka

Nadzieja, <uscisk>
Mówi się, że ludzie umierają naprawdę dopiero wówczas , gdy umiera pamięć o nich.
Kiedyś myślałam,że to chodzi o to, że już nikt nie pamięta, że ktoś taki istniał.
Teraz rozumiem to inaczej ; chodzi o pamięć drobiazgów - " on tak by zrobił", "on tak mówił"; kiedy jego ulubiony kubek staje się zwykłym kubkiem, kiedy przestajemy się wystrzegać naszych starych nawyków, które go drażniły, a które teraz już nikomu nie przeszkadzają, kiedy przestawiamy inaczej przedmioty, tak , jak nam wygodnie i wyrzucamy , jego ,niepotrzebne rzeczy, kiedy przestajemy się zastanawiać, czy jemu coś by się podobało, czy by to akceptował - słowem, kiedy eliminujemy go z codzienności.
Dlatego chciałabym słyszeć jego imię w rozmowach - żeby uchronić go przed całkowitym zniknięciem .
I wcale nie jestem pewna, czy znajomi i rodzina unikają tego tematu w obawie, że mi będzie przykro ( i się , nie daj Boże, rozpłaczę - ja nie płaczę, nie przy ludziach..) czy moze dlatego, że IM jest niemiło i ONI nie chcą pamiętać.
Być może, ale to już takie moje prywatne " myślątka "- nie chcą w ogóle pamiętać o śmierci, jako takiej -takie ogólne "hurra- póki my żyjemy" , a jak kto odpadł, no to go nie ma i cześć - nie mówimy o przegranych.
Byliśmy małżeństwem....a to znaczy, że nie tylko mieszkaliśmy razem i mieliśmy wspólne konto w banku, ale również, a może przede wszystkim, że przez wszystkie lata kształtowaliśmy nawzajem swoje charaktery, tworząc nową, pełniejszą wartość.
Zanim Tomka poznałam , byłam sama i teraz znowu jestem sama- ale nie taka sama.Jestem inna, bogatsza o jego osobowość i w tym sensie on będzie żył dla mnie zawsze.
I mówiąc znajomym, ze Tomek to, czy tamto, daję znać, ze i ja też tak samo. Podpieram się jego imieniem, bo jestem wtedy troszkę mniej " bez niego". Bo wtedy czuję, że jeszcze odrobinę jestem jego żoną, a nie tylko samotną wdową....

A pisanie w moim wątku? Nadzieja - to dla mnie czysta przyjemność

-pokazałaś, że nie tylko ja mam takie odczucia , to raz,
a dwa - i Ty i Kasia jesteście mi bardzo bliskie :in_love:

a trzy - każdy post, niechby nawet tylko ikonka, skierowana do mnie, dodają mi energii

sama jeszcze piszę mało, jeszcze mi trudno i jestem bardzo monotematyczna i nudna, ale za to czytam zachłannie :-D

i cieszy mnie, ze komuś chciało się do mnie "zaklikać"

buźka

[ Dodano: 2010-04-12, 09:41 ]
kaja115, _itsme_

gontcha,

soja,

miło mi, że zauważyłaś zmianę - najpierw był Tomek, potem zmieniłam na moje zdjęcie (no, bo skoro wszyscy

), ale głupio wyglądałam - sama :uuu:

,
W końcu, to jest wątek nasz - Tomka i mnie i takim musi pozostać.
I cieszę się, że Ci się podoba

jestem...czytam Wasze posty, przeglądam Wasze wątki, czasem zaczynam pisać coś, ale nic mi nie wychodzi :uuu:

...
przeglądam zdjęcia, wspominam, przed oczami duszy przelatują kolejne dni, gdy bylismy razem, jego gesty, słowa , spojrzenia,atmosferę uczucia, którą mnie otaczał... od pierwszego dnia do ostatniego - to było 16 cudownych lat .
Tylko 16, a mielismy być razem zawsze...
nasza historia skończyła się...
najdziwniejsze, że w tym samym miejscu, gdzie zaczęła przed laty.. doslownie.
Hospicjum w Poznaniu mieści się na osiedlu Rusa. Po drugiej stronie ulicy jest położone osiedle małych szeregowych domków - Zodiak.
Szesnaście lat temu to osiedle bylo budowane. Na jednej z takich niewykończonych budów ktoś znajomy rozpalił ognisko i zaprosił kilka osób. Wśród zaproszonych był Tomasz.
Właściwie z widzenia znałam go wcześniej, ale tam, na tym ognisku, po raz pierwszy połączono nas w parę...tam się wszystko zaczęło..
Gdy znaleźliśmy się w hospicjum, okazało się, że okno pokoju wychodzi na osiedle Zodiak - dokladnie na wysokości miejsca, gdzie kiedyś plonęło ognisko... na wyciągnięcie ręki..
Tak, jakby historia zatoczyła koło..

próbuję się z tym pogodzić...
kiepsko mi idzie...

zoi, miło, że się odezwałaś

- dziękuję .
Chciałabym napisać coś więcej, ale jakoś się porozklejałam i trudno mi się pozbierać... :cry..:

ale to minie...

Zauważyłam coś dziwnego wśród mojej rodziny i znajomych- nie mam z kim :--:

pogadać o Tomku :--:

Jak tylko w rozmowie o nim napomknę,to stają sie jacys tacy niedoslyszący, jakbym strzelila gafę.
nie to, żeby w ogóle nie chcieli o nim pamiętać, to nie, bo naprawdę byl ceniony i kochany , cieszyl się dużą sympatią i rodziny i znajomych i jak juz wspominają, to każdy z żalem wzdycha, że szkoda, ze brakuje, że młody i mógł dalej żyć, ale jeśli próbuję wtrącić jego imię w zwyklej rozmowie, że tomek to, albo tamto, to tak jakoś omijają moja wypowiedź, jakbym popelnila niezręczność.Mam wrażenie, że pytanie, czemu tak jest, też byloby nietaktem.
Rzeczywiście mam ciągoty, zeby o nim napomykać w rozmowach, a to, ze np. lubil mercedesy, a czegoś tam nie, że on by to tak zrobil, to i ja też, albo, ze z czegoś tam by sie cieszyl - ale odnosze wrażenie, ze otoczeniu takie wtręty są niewygodne.
Nie wiem, czy to na zasadzie, że w domu powieszonego nie mówi sie o sznurze, czy uważaja, że takim gadaniem rozdrapuje rany, czy tez że skoro umarł, to nie ma dla niego miejsca w "życiowych" rozmowach. A może, żeby wymawianiem jego imienia nie przywolać jego ducha :yyy:

NIe wiem, jaka bylabym na ich miejscu ( może tak samo bym postępowala) , ale teraz mi to doskwiera, ze nie slysze jego imienia wypowiadanego na glos, że wszyscy tak jakby chcieli sami szybko zapomnieć i żebym ja zapomniala i że wlaściwie juz tylko tu, na forum, ciągle jeszcze czuję, ze jestem "my", a nie tylko "ja"

a moze ja juz dziwaczeję, a oni mają rację?

To dla Was wszystkich :flower:

cleo33- dziękuję, bardzo mi sie podobała ::thnx::