Znalezionych wyników: 2

ana7, miło,ze pamietasz

córka jakoś sobie radzi, na szczęście w tym wieku ma sie jeszcze szalony apetyt na życie i to bardzo pomaga.
Jasne, że bywają gorsze dni,kiedy tęsknota i żal dopadają nas ze zdwojoną siłą, wtedy kłocimy się o byle co, placzemy , przytulamy i rozmawiamy, ale potem życie wciąga ją ponownie w wir zajęć.

moja 12-letnia córka byla bardzo mocno emocjonalnie związana z tatą - takie dwie papużki -nierozłączki, dwoje wielkich przyjaciół.
Teraz, po śmierci taty nie płacze, i stara sie być bardzo dzielna. Jestem tym przerażona, bo widzę, jak stopniowo coraz silniej dociera do niej to, co sie stalo. Rośnie w niej bunt przeciwko losowi. Próbuje ukrywać swoje uczucia, ale w środku wije się z bólu- byloby jej lepiej, gdyby mogla płakać, szlochać , no nie wiem , cokolwiek, a ona nic.
Pod ciężarem takiego bólu dorośli upadają - ona sobie sama nie poradzi,
jak jej pomóc?