Znaleziono 1 wynik

Asia... wydaje mi się że rozumiem Cię. Moja mama otrzymała diagnozę raka we wrześniu 2010. U mnie tez na początku był lęk, strach, płacz, cierpienie własne, oraz bezradność w zetknięciu się z ogromnym cierpieniem najbliższej Ci osoby kiedy ty nie jesteś w stanie jakkolwiek jej pomóc, bunt przeciw Bogu, światu, poczucie że wszytko bezsensu itd.. przez jakieś 4 miesiące tylko te uczucia mi towarzyszyły. Nic mnie nie bawiło nie umiał prowadzić rozmów z ludźmi bo ciągle miałam żal w sercu, stres brał górę nad moimi innymi emocjami. A teraz wyniki mojej mamy są coraz lepsze, 1. strach minął i już łatwiej odnaleźć mi się w tej nowej sytuacji ona też wydaje się być bardziej stabilna i naprawdę zaczęłam mocno wierzyć w to że ta choroba skończy się .A Te wielkie emocje, płacze przez pół nocy to minęło.

Myślę że potrzebujesz czasu i daj go sobie, zwłaszcza że jesteś młodą osobą potrzebujesz go więcej. Informacja o chorobie i jej kolejnych nawrotach przytłacza nas psychicznie, czujemy się zupełnie bezradni, zagubieni, zalęknieni. Dla mnie też w pewnym momencie wszystko straciło sens w obliczu tak wielkiego cierpienia, zetknięcia się ze śmiercią. Wszystko przestało się liczyć oprócz tej szklanki herbaty wypitej w spokoju z chorym nawet w ciszy.