Znalezionych wyników: 183

Dziękuje Nika! Myślę często o forumowiczach.
Trzymam kciuki za was wszystkich.
Ściskam!

O! Dzięki za pamieć! Pisałam, na pewno pisałam. Muszę odszukać. Myślę ze mamy już ogarnięty nowy świat. Bywa czasem ciężko, ale życie samo nas pcha do przodu.
Ściskam również i napisz co o Was. To przecież też już rok...

Dziękuję za Twoją pamięć. Daję radę jakoś. Powoli przechodzimy na ten inny system życia - we trójkę. Przeżycia mam zupełnie podobne do twoich. Bycie razem w chorobie pozwala jednak inaczej przejść to później. Przynajmniej u mnie tak było.
Pozdrawiam Ciebie i wszystkich forumowiczów.

PS. Napisałam do Ciebie na priv.

Ana, przykro mi bardzo. To smutne. Ściskam mocno.

Witaj. Nie zaglądałam tu dawno (na forum), ale skoro już jestem i trafiłam na ten wątek to chciałam napisać, ze dożywianie to jest naprawdę świetna sprawa przy tej chorobie. Wzmacnia niesamowicie organizm. Nas uratowało od śmierci głodowej.
Życzę siły i wytrwania.

Nika, z tym pisaniem to ciężko, bo tyle jest rzeczy o których chciałabym opowiedzieć, tyle przeżyć, a tak trudno ubrać je w słowa....

Dziękuję. Jest ciężko. Powoli zaczynają się uwalniać emocje, bo do tej pory byłam jak w transie i te dni przetrwałam tak zupełnie zwyczajnie. A teraz zaczynam odczuwać, że w domu jakoś pusto...

Dziękuje Wam za wsparcie. Życzę, aby wasi najbliżsi też odeszli w spokoju i godnie. M. wrócił do domu na 1,5 dnia. Ale warto było, aby zobaczył dom, pożegnał się z dziećmi i odszedł u siebie, wśród bliskich ...

Dziś zakończyliśy naszą walkę. Odszedł w domu, przy mnie i mamie. Nie było wcale tak jak to sobie wyobrażałam...
Trzymam kciuki za Wasze walki...

Chcemy do domu...

Asiu, a ja myślę że choćby nie wiem jak długo oswajać tę myśl i tak nic nie pomoże ułatwić tej ostatecznej chwili. Jedyne co troszkę może nam ulżyć to świadomość że to kres ogromnego cierpienia. Ale cóż tego kiedy kogoś się traci bezpowrotnie! Nie myślmy o tym co będzie, ale celebrujmy chwile które są. Jestem z wami dziewczyny!

Czytam co u Asi - że cieszy się z danonka i też muszę sie zwierzyć. Od dwóch dni M. odchodzi. Tak już zupełnie jakby. Lekarze mówią ze umiera, wczoraj jeden powiedział, że to stan agonalny, ostatni etap.
A dziś M. kazał się zabrać na spacer po oddziale. Na wózku pojechał oglądać przez balkon świat.
Nie wierzcie lekarzom...

Dobra wiadomość jest taka ze nic nowego - czyli nie jest gorzej. A reszta to cała litania. Ale "jest"!

Dziękuję za wasze wsparcie. Dziwne jest to umieranie. Nigdy nie byłam w takiej sytuacji, gdy ktoś bliski umiera. Sa dni kiedy M jest całkiem świadomy, widać że zmęczony już tym szpitalem, tym całym leczeniem, ale nadal nie poddający się. A są dni kiedy chce odchodzić, bo już nie ma sił na walkę. Prosi o pomoc w odejściu. A są też dni, kiedy jest w jakimś innym świecie, opowiada dziwne rzeczy i wtedy chyba jest mu wszystko jedno co się z nim dzieje. Trudne to sprawy, trzeba od nowa nauczyć się rozumieć tę osobę, bo takich rzeczy nie przeżywaliśmy jeszcze wspólnie.
Z jednej strony chciałabym, aby nie cierpiał i aby śmierć nastąpiła szybko, z drugiej strony cieszę się, że on nadal jest - można pogłaskać, przytulić, pielęgnować.
"chwilo trwaj" - jak pisała Joanna

Teraz już tu pisze Ana. http://www.forum-onkologi...e-vt8823,15.htm
Merytorycznie to już chyba nic u mnie nie będzie. Huśtawka u nas. Jeden dzień dobry drugi gorszy. Dziś ten gorszy.