Znalezionych wyników: 3

Jeju Lidio, jak ja Cie rozumiem! Też miałam taki problem. Ale myślę, że to do czego doszłaś teraz, czyli pozwolić robić co chce - to najlepsze wyjście. I nie myśl o tym czy to skraca życie, bo myślę ze na tym etapie nikt nie jest w stanie przewidzieć co przyczyni się do tej ostateczności. Mój mąż był niedawno w takim stanie, że umarłby z głodu. I jeden kieliszek więcej czy mniej pewnie nie miałby znaczenia. Także twoja postawa jest chyba najwłaściwsza. A, że to jednak boli gdzieś w środku..., nie zawsze wybory innych są dla nas dobre.
Ściskam Lidio i życzę wytrwałości i cierpliwości.

Lidio, wiem ze martwisz się działaniami męża, ale tak oni już mają chyba - ze muszą coś robić. Dzięki temu nie myślą o chorobie. Mój mąż tez ostatnio podejmował się zajęć, które dla mnie wydawały się nie do zrealizowania. A udało się i przyniosły mu dużo radości! Fakt, że kosztem zdrowia, bo słabnie z dnia na dzień, ale bez tych zajęć też by słabł, tylko smutniej ...
Lidio myślę o was ciepło i mam nadzieję, że każdy dany wam wspólny dzień będzie dla was wyjątkowy.

Lidio wiem co czujesz. Chyba jestem w tym samym punkcie. Tylko ja nie pytam ile zostało, bo jak widzę tu na forum - los płata różne "figle" - te pozytywne też! Przewidywania lekarzy to jedno, a siła organizmu, chęć życia i pomoc bliskich to coś innego - coś, co pomaga przedłużyć to życie choćby nawet o kilka dni. Nie wiemy dokładnie ile zostało, ale nie czekajmy na to! Ja wiem ze te myśli gdzieś tam krążą po głowie, ale należy je oddalać od siebie i cieszyć się dniem dzisiejszym.
Trzymam kciuki za Was!