Znalezionych wyników: 4

Dopadła mnie ,wredna ,zagłuszana,obawa .....
Po morfinie mąż śpi,w domu jest głucha cisza.
Matko kochana ,jak w kościele, dzwoni w uszach.
Przy obiedzie ,z wdzięczności że nie boli,mąż wylewnie dziękował.
A ja w kątku spłakałam się jak bóbr.

Dziękuję za dobre słowo.
To taka dziwna sytuacja,niby wiadomo o co chodzi .
Staramy się żyć normalnie,oswajamy ograniczenia.
A pod skórą niepokój....

Cóż ,chyba nie mam wyboru.
Dodam że nie tylko mężowi ,ale także jego dzieciom, za oceanem niosę wsparcie.
Tak w porywach mam ciężkiego doła,ale jak to momusowi przystoi ,
mimo wszystko uśmiecham się.
Moje dzieci wspieraja mnie tutaj,często rozmawiamy o problemach jakie nas dotykają.
A Wisła płynie....

Moje przemyślenia na temat choroby męża,podstawowa obserwacja-ukrywa strach .
Widzę że słabnie ,ale zaprzecza,"kozakuje".
Chce jechać w każde miejsce które lubił odwiedzać.
Ale nie ma odwagi wyjśc z auta,sama podróż daje mu radość.