Znalezionych wyników: 9

Jak miło, ale masz pałer.. :-D

Myśli są non stop, ja mam tak 2 lata i chyba sie przyzwyczaiłam. Teraz mama pojechała po wyniki i już mnie telipie czy podadzą chemię czy nie. Za dwa tygodnie ide do szpitala i tu dopiero mnie nerwy ogarniają jak to będzie. Ajeśli chodzi o spanie to jest, ale często z koszmarami a rano wstaję nieprzytomna. Nabawiłam sie nerwicy, mam bóle w klatce.
Ale muszę jakoś żyć , dla niej , dla dzieci, dla siebie. Śledzę twoj wątek i choć cie nie znam, wielkie brawa dla ciebie. Jesteś super córką, nie każdy może mieć taką. Pozdrawiam.

Myślałam, że umnie tylko są problemy, typu rodzina. Wsparcie a co to takiego? Uczę sie pomału jak sobie radzić z tymi problemami, ale jakoś mi nie wychodzi. Mamę którą tak opisuję to tak naprawdę moja teściowa, którą sie opiekuję jak mogę. Mieszkam z nią, więc inaczej nie mogę postąpić. Serce by mi pękło. Natomiast ma 3-oje dzieci i tu jest problem, bo choć mieszkają niedaleko są 2 razy w tygodniu po godzince. Pozdrawiam.

Cieszę sie że choć troszkę sie poprawiło. Jest pod dobrą opieką a to ważne. Racja żebyś sie nie zadręczała , może troszkę odpocznij, nabierz siły, znajdz czas dla dziecka. Chodzi mi o to , żeby nie dać sie zwarjować. Moja mama kiedy była w szpitalu dodam, że pracuje na zmiany mam 9 letnia córkę . To wtedy moje życie polegało na :najpierw śniadanko, obiad, szybko córkę ze szkoły odebrać , zawieżc do rodzinki ,po drodze obiad zawiezć do szpitala, posiedziałam trochę i do pracy. Wytrzymałam tak kilka dni i wpadłam w taką nerwicę, że wylądowałam na leka ch. A potem wyżuty bo nie miałam czasu dla dziecka, dla siebie i męża, brakowało mi rozmów, padałam wieczorem ze zmęczenia. Potem tak przemyślałam, przecież mama ma opiekę w szpitalu, a ja tam jezdziłam ciągle i siedziałam tak długo jak mogłam, zaniedbując dziecko. Dzisiaj patrzę inaczej na to wszystko.Pomagam jak dotąd, ale nie daję sie zwarjować. Pozdrawiam.

Napewno dobra decyzja. Ja mamę pomału nakręcam, że jest coś takiego, że można w razie czego liczyć na pomoc kiedy jesteśmy bezsilni. Tak naprawdę kiedyś to przyjdzie i jeśli będę musiała może to drastyczne słowo, ale wyjścia nie będzie to też to uczynię. Kiedyś nadchodzi to uczucie , że nie dam rady, ten lęk i dobrze , że możemy skorzystać z takiej pomocy, bo co same byśmy zrobiły. Pozdrawiam.

Przykro mi, że w takim tempie to idzie. Trzymaj sie, pozdrawiam.

Podobno osoby ciężko chore , tak było u taty mojej koleżanki widział całą swoją rodzinę, która już dawno odeszła. Coś może w tym wszystkim jest. Moja mama coraz więcej mówi o śmierci, kiedyś te tematy omijała, więc może coś przeczuwa.
Jak minęła nocka?
Jam mama dzisiaj sie czuje?

JMD CO U WAS???