Znaleziono 1 wynik

I tu święta racja. Z mojego doświadczenia- gdzie przy teściowej godzinami w szpitalu, w domu, na telefonie, itd. Po dwóch latach zdałam sobie sprawę, ze tak naprawdę ta choroba jest i będzie z nami do końca i nie mogę aż tak w tym mocno uczestniczyć bo bym oszalała. Mama stała sie nyguskiem, gdzie jedynie co przy sobie zrobi do -wstanie i.. wyjście do wc i jeszcze sama potrafi zjeść, choc i to ją męczy. Jak nie podasz to nie zje.
A gdzie w tym wszystkim były moje córki, które potrzebowały mamy? Były zaniedbywane, one, mąż i ja. Nie przesypiałam nocek, a tu do pracy trzeba iść.
Ile ja przepłakałam, a ile sie kłuciłam z mężem, bo coś tam mi sie ciągle nie podobalo.
Gotowałam dwa obiady, sprzątałam cały dom, a jest dość duży, zajmowałam sie lekami mamy, śniadaniami i pewnego dnia powiedziałam dość, teraz teściu gotuje, mąż zajmuje sie lekami, a ja od czasu do czasu posprzątam. Zaczynam żyć, choć to trudne , ale jednak możliwe.
Jeżeli masz kogoś bliskiego kto by sie mamą zajął, to wykorzystaj trochę wolnego dla siebie, bo to Ci sie należy. Musisz żyć, wychodzić, popłakać, ale żyć bo oszalejesz.
Pozdrawiam.