Znalezionych wyników: 5

Marcin J,

Marcin masz prawo do własnego zdania ale na takim forum jak nasze trzeba czasami "ugryźć się w język" bo można zranić czyjeś uczucia. Zapewniam Cię, że jest tu sporo osób, które opiekują się mamą czy tatą chorym na raka i z ogromnymi kłopotami z alkoholem. Nie sądzisz, że takim osobom mogłoby być przykro czytając Twoją wypowiedź, nawet jak takie masz myślenie. Mi byłoby przykro jeśli byłby to mój rodzic, czy brat/siostra, nawet jak byliby alkoholikami, to wciąż ludzie, którzy są nam bliscy.

Wiesz Marcin, kiedyś słuchałam dziecka ok. 10 letniego, pochodzącego z patologicznej rodziny, burdy, pijaństwo, bicie były na porządku dziennym. Dzieci zabrano do Domu Dziecka, wiesz co dziecko powiedziało, że chce wrócić do domu (do tego zapijaczonego, przepraszam za słowo) bo tam jest Jego mama a On Ją kocha i chce z z Nią być.

Kolejny przykład, moja mama miała raka, zmarła na niego nie tak dawno i jak diagnozowano mamę to pierw zauważono przerzuty na wątrobie i wątroba była w kiepskim stanie a lekarka do mnie powiedziała "nieźle mama musiała pić" a wyobraź sobie, że moja mama w życiu alkoholu nie miała w ustach i nigdy w życiu nie paliła.

Może nie warto się obrażać i nie należy ludzi oceniać.
Masz prawo do swoich racji a ja jako moderator muszę pilnować pewnych zasad i Regulaminu forum. Jeżeli czujesz się urażony nie jestem w stanie nic na to poradzić ale takie mam zasady, zawsze będę broniła każdego człowieka, zresztą do zwierząt też mam ogromne serce

pozdrawiam i nie fochuj się

anonim123,
Przyjmij najszersze wyrazy współczucia ::rose::

Na pewno nie powinien umierać tak młody człowiek ale jak sam wiesz czy życie jest sprawiedliwe?, otóż nie, umierają na raka dzieci, umierają osoby młode, w sile wieku i starsze i zapewniam Cię, że nawet jak ktoś ma 80 lat to dla rodziny takiej chorej osoby to też nie jest odpowiedni czas, możemy tylko powiedzieć, że chociaż taka osoba przeżyła trochę lat, czegoś w życiu doświadczyła w porównaniu do takiego małego dziecka czy w wieku Twojego brata.

Jest mi bardzo przykro, że musieliście doświadczyć tak ciężkiej traumy, my wszyscy tutaj rozumiemy Twój ból, chęć wypisania Twoich żali, pretensji, czy Twoich łez. Każdy z nas przeszedł czy obecnie przechodzi traumę choroby i odchodzenia, nie jest to łatwa lekcja do odrobienia ale wcześniej czy później każdy tą lekcję musi zaliczyć.

Jesteście wspaniali, byliście z bratem, synem do samego końca, przez to się mniej bał, czuł Waszą obecność, miłość i na pewno bycie razem w takiej chwili jest pięknym aktem miłości.
Brat nie mówił, bo już nie miał siły ale to co do Niego mówiliście słyszał, bo słuch jako ostatni się wyłącza.

Jesteś młody, zapewne to Twoje pierwsze tak traumatyczne przeżycie, śmierć tak bliskiej osoby jest dla każdego ogromną traumą, która na wiele lat odbija się na naszej psychice. Do tego wszystkiego patrzysz na cierpienie rodziców, boisz się o Nich jak Oni zniosą tą traumę i to wszystko powoduje, że sam jesteś mocno dobity/zdołowany/ bardzo Ci ciężko.

Nie ma lekarstwa na żałobę, owszem można się wspomóc antydepresantami, może warto to mamie zaproponować ale żałobę trzeba przeżyć. Nie wiem czy rodzice i Ty będziecie chcieli rozmawiać i to będzie Waszym wsparciem czy będziecie woleli milczeć i każdy sam na swój sposób przeżyje żałobę, jest ciężko i będzie jeszcze długo.

Współczuję z całego serca i sił Wam wszystkim życzę i Tobie i rodzicom.

anonim123,
Strasznie wzruszająca historia, czym młodszy człowiek gorzej to zaakceptować.

Nie będę Ci pisała jak jest bo wiesz to sam dokładnie, wiesz, że przerzuty do OUN nie dają dużych szans. Widzisz jak choroba u brata postępuje, widzisz jak słabnie, jesteś świadomy na pewno do czego to zmierza, choć wolałabym napisać, że tak się nie stanie.

Każdy z Waszej rodziny przeżywa to na swój sposób, każdy sposób jest danej osoby Jej własny na to, żeby przetrwać, żeby pogodzić się czy zaakceptować daną sytuację, każdy przeżywa po swojemu.