Znalezionych wyników: 2

Będąc nastolatką wykryto u mnie białaczkę. Te kilka lat, które wtedy właściwie niejako "straciłam" z życia to był koszmar. Utrata "znajomych" czy odwrócenie się rodziny (tak tak, wiem, dziwny przypadek, ale nie wnikajmy) to w zasadzie cząstka z tym, co miało miejsce podczas chemii i ogólnego samopoczucia. Kochana rodzinka oczywiście nie omieszkała mi wytknąć, że dziwnie śmierdzę a takie uwagi w okresie leczenia, zwłaszcza dla nastolatki nie są szczególnie krzepiące. Teraz, kilka lat po zakończeniu leczenia (oczywiście w trakcie były badania) jest nawrót choroby. Prawdę mówiąc nawet niespecjalnie przejęłam się tym, kiedy lekarz kazał powtórzyć badania i w czasie, kiedy oznajmił to wprost. Dopiero po paru dniach jakoś to do mnie dotarło. Strach przed śmiercią, uczucie zimna i dreszczy na całym ciele, każdy wieczór przepłakiwany w poduszkę i myśl, że tak naprawdę nie ma sensu znów powtarzać całego leczenia. Nie mam przyjaciół, z rodziną nie utrzymuję kontaktów. Nie użalam się nad sobą i w zasadzie sama nie wiem po co napisałam ten post. Może po to, by wyrzucić z siebie wszystkie negatywne emocje, które gromadziły się przez całe życie, które być może zakończy się za jakiś czas. Bo mimo tego, że wśród ludzi staram się nie okazywać emocji kiedy wracam do domu nie wiem co robić, do kogo się odezwać. Mogę jedynie siedzieć z głową opartą na kolanach i myśleć.