Znalezionych wyników: 3

Aniu, przytulam i współczuję ::rose::

Aniu,

Aniutka, masz rację... choc każdy człowiek jest inny, ma inne potrzeby, oczekiwania, ale na pewno wszyscy pragną bliskości, miłości i wsparcia w tak trudnym czasie.

Aniu, ja w związku z chorobą mej mamy odczuwam taką mnogość uczuć i stanów, że trudno mi to by było jakoś opisać.Były momenty - zwłaszcza po diagnozie- że już prawie się z nią żegnałam, nocami nasłuchiwałam jej oddech, bo miała takie duszności, bałam się "tego" co mogłoby nastąpić. Teraz gdy chemia naprawdę pomogła i mama czuje się lepiej, zaczynam planować inaczej kolejne dni, tygodnie... Według statystyk to taka chwilowa poprawa, by znów rak powrócił... ( to nowotwór drobnokomórkowy, bardzo agresywny) ale staram się nie myśleć w ten sposób. Po prostu żyję dniem dzisiejszym. I jestem z nią, w jej chorobie, cierpieniu, polepszeniu, nadziei.

Dlatego Aniu, bądź z mamą, ciesz się każdą dobrą chwilą, a nawet jeśli czasem zdarzy ci się zapłakać przy niej, nie kryj łez, bo one też twej mamie pokażą, że jest dla ciebie ważna i że o nią się martwisz. Domyślam się, że ci ciężko, współczuję ci bardzo. Moja mama ma 76 lat, ktoś by powiedział, że to dużo, ale czy tu o wiek chodzi? Moja babcia miała 95 lat gdy umarła i widziałam jak moja mama z troską i miłością opiekowała się nią przez okres choroby i jak bardzo przeżyła jej odejście. Nawet dziś mówiła, że chciałaby pojechać na cmentarz do niej...
Dlatego myslę, że życie nasze to jakby powracająca fala. Im więcej dostaliśmy, tym więcej chcemy oddać. Dlatego gdy czytam jak piszesz o mamie, jak się martwisz o nią, to myślę, że była i jest dla ciebie dobrą mamą i na pewno obdarzyła cię takimi umiejętnościami, że sobie z tym wszystkim poradzisz...
Bądź silna. Pozdrawiam cię serdecznie. Magda