Znaleziono 1 wynik

Oczywiście, że to pytanie nie dawało, nie daje mi spokoju.

I chyba nie chcę na nie odpowiadać. Bo w każdym momencie wracam do punktu wyjścia. Jak to ja? Przecież mam 23 lata, przecież sport, zdrowy tryb życia, żadnych papierosów etc., nigdy na nic nie chorowałem. Takie mniej czy bardziej pozytywne atrybuty można mnożyć, ale w pewnym momencie "Dlaczego ja?" ale równie dobrze: Dlaczego n i e ja?

Wiem, że pytanie siłą rzeczy generuje albo jakąś trudną, przynajmniej dla mnie, do zrozumienia metafizykę, albo pretensje. I jasne - ono krążyło nade mną w tuż przed operacją, podczas chemii, kiedy wygrażanie światu w myślach było jedyną czynnością, na którą miałem siłę. Momentami myślę, że to było głupie i bezproduktywne, ale z drugiej strony - to była (jest?) też jakaś próba przeformułowania pytania "Dlaczego ja?", na pytanie, moim zdaniem, bardziej budujące: Dlaczego jeszcze tego ścierwa nie pokonałem?

Mnie agresja wobec nowotworu zawsze jakoś pozytywnie nakręcała - choć boję się go, wolę walczyć z rakiem niż z jakąś efemryczną siłą, która "wybrała" akurat mnie.