Znaleziono 1 wynik

Jestem w tej samej sytuacji. Nie mogę sobie dać rady z tym cierpieniem mojego męża. Niby sześć lat walki przygotowywało nas na przegraną ale nie w takich cierpieniach. Było wiele upadków i załamań, które w końcu nas wzmacniały. Teraz i ja już tracę chęci do życia, nie mam siły na rozmowy i pytania o stan męża. Gdy juz pójde do pracy to próbuję jakos sobie dawac radę, teksty znajomych o mojej szlachetności i wytrwałosci działają mi na nerwy.
Od nowego roku mamy cały czas "pod górkę" . Za tydzień mamy komunię starszego wnuka i nie tak to miało być. Cała rodzina chodzi w napięciu ale mąż nie chce nikogo oglądać. Ja boję sie myślec o żałobie, unikam czarnego jak ognia ale gdy przychodzi co do czego to przeglądam czarne ubrania. Jak ta choroba spustoszyła moją psychikę, wieczorem myślę ,że noc może przyniesie rozwiązanie a rano sie cieszę, że jednak mogę przytulic sie do męża i być z nim. Mój egoizm ale w imię czego?
Trzymaj się , jestem z Wami myślami i sercem