Znalezionych wyników: 6

Justynko, mi chodzi bardziej o to, że np. ja wiem, że ludzie nie mają żadnych problemów większych - wszystko ok, leci im dobrze. Czas wolny spędzają na plaży, na urlopach. Nie biorę tu pod uwagę osób, które mają sporo na głowie, bo ja ich rozumiem. Ja nie generalizuje, że każdy musi pomagać. Chodzi nam pewnie wszystkim raczej o osoby, od których można oczekiwać wsparcia, bo:
1. mają czas;
2. nie mają problemów;
3. wcześniej byli naszymi dobrymi znajomymi, przyjaciółmi.

Moja dobra koleżanka, z którą mieszkałam przez całe studia pytała przez smsy jak się czuje podczas choroby Taty, byla na pogrzebie Taty a potem słuch o niej zaginął. Już nawey myślałam, ze coś jej się stało. A się okazało, że u niej wszystko ok. Bawi się, jeździ na wesela.

Wiem, ze to brzmi dość pretensonalnie, wiem, ąle właśnie wobec niektórych osób czuje, niestety, żal. Bo wiem, ze nic szczególnego, złego się u nich nie dzieje, a po prostu nie chcą wygospodarować czasu.

Ja tydzień po pogrzebie wspierałam moja koleżankę, która miała zagrożoną ciążę. Wiedziałam, że teraz na tą chwilę, ona potrzebuje wsparcia bardziej. Odwiedzialiśmy ich, wspieraliśmy, aż niestety dziecko urodziło się martwe, wtedy również przyjechaliśmy, porozmawialiśmy. Wiedziałam, że potrzebuje wiedzieć, że świat się nie skończył. Od niej nie oczekiwałam pomocy, bo wiedziałam, że sama drży, pełna obaw.

Zebro, Przyjęłaś postawę, którą polecam mojej mamie

Ja obecnie jestem strasznie zajęta, lada dzień a będziemy mieli mieszkanie do wykończenia.

Ty natomiast, z tego co czytam, teraz pozostałaś sama, bo mieszkałaś z mamą w domu. Więc to jest dla Ciebie podwójnie ciężkie.

Popieram otwieranie się samemu na ludzi - dawanie im sygnału, że ich potrzebujemy. Niestety tak jest, że niektórzy ludzie nie wiedzą jak się odezwać, jak się zachować. Szczególnie młodych ludzi - i to nas boli. Ale warto wtedy samemu poszukać, wybrać takie osoby, do których sami się cchemy odezwać, sami chcemy powierzyć im nasz ból.

Ja np. mam dwie takie osoby, do których, wiem, ze spokojnie mogę iść, posłuchają mnie, porozmawiają. Ale,szczerze, jeszcze nie mam chęci, żeby do nich wyjść, oni czekają, aż będę gotowa. Wiedzą, że muszę trochę nabrać sił. Czyli ja sama nie korzystam z ich ręki, którą by mi podali. Ale oczywiście są tez tacy, którzy się nie odzywają w ogóle.

Poza tym wydaje mi się, że naszym znajomym, którzy nie doświadczyli jeszcze takiego bólu, strrasznie trudno zrozumieć, jak sie moze czuć taka osoba, jak jej pomóc, one żyją w swoim świecie, pełnym marzeń, ambicji, planów. Nie chcą się czasem pochylać na osobą będącą w potrzebie.

Myślą, no Tata,Mama odeszła, ok - to teraz te osoby, będą żyły normalnie, bo przez czas choroby nie miały na nic czasu, bo się opiekowały. Poza tym panuje przekonanie,że jeśli ktoś chorował na raka, to rodzina jest przygotowana na odejście. Ja też tak myślałam, dopóki Tata nie odszedł. Chory, ale był, a teraz nie ma Go. Do tego dochodzą te okropne obrazy z choroby, jak Tata był bezradny, nieporadny - okropne! I bardzo męczące. Więc pewnie myślą, że skoro już odszedł, to teraz będzie tylko lepiej.

Myślę,że ludzie starsi, którzy więcej przeżyli, bardziej rozumieją cierpienie - do mojej mamy dzwoniły 4 koleżanki z zapytaniem jak się miewa - mimo, że nie widziała niektórych z 5 lat. One chyba bardziej rozumieją, niż młodzi ludzie.

Ja bym chciała żeby do mnie ktoś zadzwonił i może się pytać, ale musi być to ktoś, kto naprawdę się martwi, a nie dzwoni tylko dlatego, że tak wypada - wtedy takie rozmowy tylko denerwują. Stąd pewnie te wpisy o tym jakich pytań nie zadawać. Jeśli pochodzą z ust osoby, której tak naprawdę nie do końca interesuje to co czujemy, to jest to mało znaczące, a nawet denerwujące.
A więc, jeśli ktoś by do mnie zadzownił to wyobrażam sobie to mniej więcej w ten sposób:

- Jak się czujesz?
- Tu odpowiadam szczerze, że nie za dobrze.
- Osoba mówi, no napewno nie jest łatwo itp. Mogę sobie tylko spróbować wyobrazić co możesz czuć. Bardzo mi się jest przykro itp.
- Może Ci jakoś pomóc, tak sie zastanawiałam, jak bym mogła Ci pomóc przejsc przez ten czas? Może Cię odwiedzę, posiedzimy razem, pójdziemy gdzieś?
- Ja wtedy się bardzo ucieszę:)
- Niestety, taka osoba musi być gotowa, że będę mogła chcieć jej opowiedzieć jak to było w ostatnim czasie. Tutaj też pojawia się problem, bo ludzie nie wiedzą czy pytać, czy nie, a ja nie wiem czy chciałyby słuchać takich opowieści.
Musi być gotowa, że będziemy rozmowiać o chorobie, o przeżyciach, przemyśleniach z tym związanych. Że nie będzie to pełne śmiechu spotkanie.

Dlatego myśle, że jeśli osoba chce pomóc osobie będącej z żałobie, to powinna się liczyć z poświęceniem jakiejś ilości czasu na to. Bo rzeczywiście wkurzające i puste jest samo pytanie przez telefon lub, o zgrozo, przez smsa o to, jak się czuje. Bo za tym nic nie idzie. Ja opiszę, że źle, a osoba ma poczucie spełnionego obowiązku.
Odwiedzenie takiej osoby, pójście z nią gdieś, zabranie jej gdzieś - myślę, że o to chodzi.

Moja ciocia np. mało przychodziła już po pogrzebie do nas, czasem dzwoniła - ale w miesiąc po - powiedziała mamie, że zabiera ją na wczasy. Że pojadą razem. Nie musiała się nic pytać, jak się mama czuje itp. po prostu wiedziała, ze mamie potrzebna jest odskocznia.

Potem zaangażowana w swoje sprawy, nie miała aż tak czasu dla mamy, ale gdy tylko mama zadzwoniła do niej (sama dała znak, że jej potrzebny kontatk) od razu powiedziała, jak Ci źle idź do mojej córki, ona sama z dziećmi jest, pomożesz jej. W dodatku powiedziała: jutro idę do mojej córki, wybierz się ze mną, posiedzimy razem.

Moja ciocia nie należy do jakiś wyjątkowych osób, wiele rzeczy robi rownież niewłaściwie, dlatego jestem pełna podziwu i wdzieczności dla niej, że jakoś wyczuwa o co w tym wszystkim chodzi.

Nie o puste słowa, ale o czyny.
Trochę to chaotyczne, ale chciałam szybko przekazać, że właśnie nas, osób w żałobie, denerwują, niestety, osoby, które tak chcą nam pomóc na pół gwizdka - pewnie o to chodzi z tymi pytaniami.

Ja się zastanawiam, czy kiedyś ten ból minie.
Tata zmarł 18.06.2011 i teraz ten wielki ból odczuwam momentami, a raczej dniami. Nieraz od rana już mam zły humor, złe samopoczucie i apogeum tego stanu, to wielka fontanna na wieczór lub popołudniem, taka, jak się dowiedziałam, że Tata jest chory i taka, jak na pogrzebie i w dniu śmierci.

To bardzo boli nadal, niby próbuje już normalnie furnkcjonować, bo taka jest kolej rzeczy, ale czuję jak mnie nadal łatwo rozdrażnić, jak łatwo płyną mi łzy, jak łatwo się zamykam w sobie, w momencie gdy coś mi się przypomni, czymś sie zdenerwuje.

Nie chcę mi się za bardzo rozmawiać z moimi koleżankami z pracy, prawie równolatkami, których największym problemem świata jest to, że mają kanapki w pracy, a nie pyszny obiad, albo którym skończyły się przeceny w sklepach i nic sobie nie kupiły.

Albo nie chce mi się słuchać pytań w stylu: Wszystko w porządku? Od osoby, która tak mało wie, i która zadaje tylko takiepytania, zeby się samej dobrze poczuć.

Wiem, bo nieraz pytała się jak tam Tata w pracy, ja opowiadałam, a ona nagle mi przerywała bo stwierdziła, że musi iść coś ząłatwić do kogoś, bo nagle jej się przypomniało.

Ach dużo tego żalu, całą stronę bym zapisała.....