Znalezionych wyników: 14

wyrazy współczucia ::rose::

byliście dzielni, nie masz sobie nic do zarzucenia, zrobiłaś to co mogłas w danej chwili, chociaż żal, że nie udało się może jeszcze długo pozostać.

bardzo mi przykro

Monika - bądź silna dla Jarka.

Mocno ściskam wirtualnie.

A spytaj lekarza czy pomogłyby czopki glicerynowe.

Przykro mi, że mu się pogorszyło. Najwazniejsze jest teraz, żeby mu doraźnie pomagać.
Bądź dzielna.

[ Dodano: 2014-09-17, 13:32 ]
jeszcze mi przychodzi do głowy, jeśli jest tak słaby i śpi to może zapiszcie się do domowej opieki lekarskiej. Będziesz miała lekarza czy pielęgniarkę na zawolanie w razie gdyby go bolało bardziej.

Czy ktoś wie co się dzieje u Moniki i Jarka?

zaglądam tu i tak sobie myślę jaki jest powód milczenia.

A jak się czuje Jarek? Jak Ty?

Przytulam Was oboje i trzymam kciuki, żeby choroba się cofnęła.

Monika rzadko się odzywam, ale czytam cały czas i myslami cały czas jestem z Wami - chociaż się nie znamy. Nie ma to znaczenia.

Jesteś dzielną dziewczyną, jesteś silna i musisz być i trzymać pion dla Jarka.
Mam nadzieję że zgodzi się na opiekę domowego lekarza i pielęgniarki i powiedz mu, że to dla komfortu psychicznego Twojego, i jego też zwłaszcza jak ktoś tu wcześniej powiedział jeśli ból się nasili.

Wspomniałaś, że Jarek nie rozmawia o śmierci. Nie rozmawiaj z nim jeśli nie chce. Ale obserwuj go i słuchaj uważnie. Takie rozmowy uważam to nic złego o ile sam chory chce i ma siłę by o tym mówić. Ale na siłę - nic.

Monika modlę się o wyzdrowienie dla Jarka. I siłę dla Ciebie.

dużo siły dla Was! nie wiem co tu mądrego więcej powiedzieć.

Monika pomyśl tak: że Wasz nerwy zszarpane, pieniądze wydane, i utrata czasu zaprocentują w przyszłości i Jarek będzie zdrowy!
trzymam kciuki za niego!

mmOnika dużo sił w tej walce jak się okazuje nie tylko z chorobą ale też z =e służbą zdrowia.
często o Was myślę, pozdrawiam

jestem tego samego zdania co Obertas. W takiej chorobie ja mam wrażenie ze każdy: i chory i bliscy chorego chronią się nawzajem. My chornimy chorego placząc po kątach, tak żeby nie widział, a on przyjmuje pogodną postawę lub zaciska zeby z bólu byśmy tego nie widzieli.
Ale oprócz tego że chory chroni na chroni sam siebie. Nie dopuszcza do sibei najgorszych mysli, co napędza go zapewne do walki z rakiem.

wcale Ci się nie dziwię, znam to uczucie jak coś jest nei tak, czegoś nie można załatwić, coś mialo byc inaczej - tym bardziej że nie mieszka się w warszawie i taka wyprawa to nie na godzinę czy dwie, ale na cały dzięn (przynajmniej tak było w naszym przypadku). Ale wiem też że takie emocje napędzają do działania i napewno deterinują człowieka do walki.
Nie poddawajcie się, wiedz o tym, że Jarek Cię potrzebuje, mimo że (jak to wynika z tego co opisujesz) czasami nie wie co się dzieje. On doksonalne wie, i napewno wazne jest dla niego że jesteś.
A co on na to wszystko> Jak się czuje?

Podczytuję Wasz wątek od początku Monika, jutro W-wa - napisz jak poszło, ja trzymam kciuki. Bardzo.
K.