Znalezionych wyników: 2

Rozumiem ciebie ale twoich znajomych również. Ty chcesz rozmawiać o Tomku i może powiedz im to wprost bo oni pewnie się boją że powiedzą za dużo, że się np rozpłaczesz i nie będa wiedzieli co zrobić. A może myslą że jak nie będą rozmawiać to rana szybciej się zagoi. Byłam w takiej sytuacji po stronie twoich znajomych i moje rozmowy z cierpiącą osobą kończyły sie płaczem albo tekstem "ty i tak tego nie rozumiesz' wtedy się zamykałam i dawałam się wypłakać ale atmosfera była cięzka. Z czasem stało sie tak że możemy wspominać z uśmiechem na twarzy i zaczyna sie zawsze tak - "a pamiętasz"? Sytuacja się uzdrowiła po szczerej rozmowie w temacie " chcę rozmawiać ale mi ciężko więc ty słuchaj a ja powiem tyle ile zniosę".
Czas właśnie w ten sposób goi rany. Nie zapominamy tylko jest nam łatwiej zrozumieć nieuchronnośc tego co się stało.
Co do córki - ty ją znasz i z pernością znajdziesz sposób by do niej dotrzeć. Ja moją córkę po prostu podstepnie i delikatnie zmusiłabym do rozmowy i niech wtedy płacze, krzyczy, przeklina i oskarża cały świat. Być może jej rozsądek nie pozwala jej się złościć.

Pixi - nie zapomnimy o Tomku i o waszej walce.
Jesteś wspaniałym, dobrym człowiekiem a dobro powraca.