Znalezionych wyników: 3

Mrakad ma rację - to kultura kształtuje nasz stosunek do śmierci a więc i nasze zachowanie po śmierci bliskiej osoby.Chciałabym podyskutować na ten temat ale w tym wątku nie wypada.
Załóżmy osobny wątek. Może się przydać np. mi w przyszłości.
To co ja przeżyłam z moim teściem 20 lat temu nie jest adekwatne do tego co czują Zajana, Jaga, Maganna. Teść chorował ok 6 miesięcy na raka płuc z przerzutami. Wtedy bół uśmierzano dolarganem i morfiną. Przez ostatnie dni zastrzyk co ok 20-30 minut. Robiłam to ja bo mieszkaliśmy razem.W domu dwoje małych dzieci 5 i 7 lat. Dzieci bawiły sie bardzo cichutko bo wszystko było przyporządkowane teściowi. Jego żona mimo że już nie jadł codziennie gotowała dla niego świerzą zupkę. Jego kapcie były poprawiane kilkanaście razy dziennie żeby prosto stały i były gotow gdyby chciał wstać. Ja też żyłam tym wszystkim mimo ,że rozumiałam że odchodzi nieodwracalnie. Ostatniego zastrzyku nie zdążyłam dać i byłam zaskoczona, zdziwiona że to już. Została mi rozpaczająca teściowa. Trzeba było zadbać by jej sie nic nie stało. Bardzo byłam związana z teściem bo to niezwykłej dobroci człowiek a swojego ojca straciłam jak miałam 14 lat.
Nie mogłam sobie pozwolić na chwilę wolego by przemyśleć co sie stało. Miałam małe dzieći, chorą na serce teściową i firmę na karku. Ciężko było ale przeżyłam dzięki temu że przygotowywałam sie do odejścia długi czas.

Nie było moim zamiarem obrażenie zajany i mam nadzieję że się nie obraziła. chciałam nią tylko wstrząsnąć. Nie można dopuścić do nakręcania rozpaczy bo to prowadzi do fiksacji. Czasem trzeba dać w twarz by osoba w szale się opamietała i czasem komuś w rozpaczy trzeba pokazać że życie MUSI biec dalej. Naprawdę rozumiem rozpacz bo mam już swoje lata i wiele przeżyłam . Mi też trzeba czasem pokazać że istnieje życie obok i mimo ogromnego bólu, złości trzeba żyć i pracować by nie stracić tego co jeszcze zostało. Mamy obowiązek żyć i iść do przodu i "póki myślę żyję" żyję dla tych co mnie jeszcze potrzebują.

Powinnaś iść do psychologa!!! Oni po to są by pomagać właśnie w takich sytuacjach. Skoro tak reagujesz, skoro masz niesłuszne pretensje do całego świata też powiem ci ostro - złością na innych nic nie zmienisz a zrazisz ludzi do siebie. Mąż chce ci pomóc, może nie umie ale chce więc obydwoje idzcie do psychologa. Chcesz wpaść w depresję? Chcesz stracić rodzinę? Musisz sie wzmocnić by pomóc mamie bo ona jest starsza i pewnie słabsza od ciebie.
Czas leczy rany ale czasem bardzo długo i z wielkimi stratami po drodze.
Ja straciłam ojca jak miałam 14 lat więc nie wszyscy go mają.
Chcesz mi wygarnąc? - jeśli to ci ulży to bardzo proszę, nadstawiam policzek.
Miejsce ma wyżalenie się wybrałaś właściwie. Tu jest wielu w takiej sytuacji jak ty, wielu jeszcze będzie, wielu spowoduje taki ból u najbliższych. Nie jesteś sama - to myśl przewodnia tego forum więc krzycz, płacz a ja cie wysłucham.