Znaleziono 1 wynik

W różnych wątkach rozproszony jest temat rozmowy z lekarzem, pomocy psychologa itp. Badania dowodzą że chorzy chcą wiedzieć a lekarze uparcie twierdzą że nie muszą mówić. Chorzy nie wiedzą o co zapytać a lekarze nam tych rozmów nie ułatwiają. Niestety po zabiegu bardzo słabo mówię więc nie mogłam powiedziec lekarce o co mi chodzi a ona uparcie twierdzi że chorzy to pytają tylko o zmiany kosmetryczne spowodowane operacją i kiedy pójdą do domu. Twierdzi że chorzy boją się tych zmian i dlatego nie poddają się na czas operacjii tylko dopiero wtedy jak zaczynają odczuwac dyskomfort z powodu bólu albo widocznych zmian na skórze. Drażniło ją pytanie jak długo jeszcze będę miała problem z mową a dla mnie jest to nie tylko dyskomfort. Głos potrzebny mi jest w pracy. Nie musi być piękny ale wyraźny, tym bardziej że czasem rozmawiam po niemiecku i muszą mnie rozumieć. Gdybym była np. kelnerką to oprócz tegoże zdrowie ważniejsze od wyglądyu musiałabym pomyśleć co dalej z moją pracą. Załóżmy ze po kilku operacjach i naświetlaniu rak się cofnie na kilka lat, mogę wrócić do pracy ale czy szef zechce pokancerowaną kelnerkę na sali? My chcemy dalej normalnie na tyle ile się da żyć, pytamy o żeczy dla nas ważne a jeśli oni uważają że są sprawy ważniejsze to niech nam i otych sprawach powiedzą. każdy zawód ma swoje zboczenie zawodowe - u lekarzy pewnie można to zamknąc w jednym zdaniu - tylko zdrowie. Ale my zdrowia już nie mamy i teraz nie jest ważne czy sami na to zapracowaliśmy, my chcemy nadal żyć/używać życia.