Znalezionych wyników: 2

Kretka83, to ważne o czym piszesz, i ileż w tym prawdy. Ale czasami nie trzeba słów by poczuć co drugi człowiek czuje. Mój tata nie był wylewny w słowach, ale wystarczyło na niego spojrzeć jak reaguje, jak stara się stłumić wzruszenie pokasłując... No ale trzeba się brać w garść bo dwoje dzieci dorastających w domu i jeszcze ostatnio zafundowałam sobie kocura (aby zapchać pustkę), więc jest dla kogo działać. Pielęgnuj Ojca na ile jesteś tylko w stanie (choćby ciepłym słowem), działa to jak balsam dla Ciebie i dla niego.

Trzymam kciuki za Was.

Asia

Witaj Kretka83
my przegraliśmy walkę z chorobą. Różnie to w życiu się układa i nie wszyscy mogą lub też mają siłę być z chorym. Ja tak naprawdę od chwili diagnozy Taty miałam bardzo mało czasu na walkę (4 miesiące). W międzyczasie staciliśmy czteroletniego bratanka. Przez ten okres chciałam jak najwięcej zagarnąć na swoje barki, być przy bracie w czasie walki o życie Piotrusia, cieszyć się z każdego dnia, później organizować jego pogrzeb, walczyć o Tatę, pielęgnować go, cieszyć się z każdej połkniętej tabletki, wypitej kropli płynów, wyrwane chwili, bycia z nim, trzymania za rękę gdy gasnął. I nagle wszystko pękło, już nie mogłam zająć się pogrzebem, czułam i chyba nadal tak jest , jak małe dziecko, któremu zniszczono najpiękniejszy rysunek jaki do tej pory zrobiło. Jak przypominam sobie tamte chwilę: pędzenie do lekarzy, walkę o wizyty o lekarstwa to teraz nie wiem czy dałabym radę. Więc walczcie póki macie czas, na ile dasz radę.

pozdrawiam i tulę
Asia