Znalezionych wyników: 4

Długo nie mogłam zdobyć się na odwagę, aby wybrać się do Taty na cmentarz. I wyobraźcie sobie, że stało się coś jak dla mnie niesamowitego i ednocześnie przerażającego - spłonął grób taty. Musiałyśmy z siostrą tam pojechać posprzątać, zrobić wszystko od zera. Byłam tam naprawdę długo, trochę sobie "pogadaliśmy". Chcę wierzyć, że to On pomógł mi pokonać siebie...

Dziękuję Wam wszystkim. Jainko ja też tak czuję i chciałabym się do Ciebie przytulić. Czuję to tulenie mimo braku kontaktu fizycznego (w tym cała magia przede wszystkim Ciebie, ale tez i tego forum). Wieczorem rozmawiałam z moim synem, który wysłuchał naprzytulał, pograł na gitarze, powspominał dziadka. Trochę popłakaliśmy, trochę się pośmialiśmy i jest mi lżej. Więc w święta powtórzymy.

pozdrawiam

Asia

wiem, źe na wszystko potrzeba czasu a te święta mają szczególny urok. Takie rodzinne, a u nas właśnie odeszły dwie osoby, które wręcz kipiały miłością, w słowie i gestach. Kiedy chłopaki odchodzili najtrudniejsze sprawy chciałam brać na barki. Chciałam być dzielna, teraz gdy coś we mnie pękło mazgaję sie jak dzieciak. Drugi raz nie dałabym rady i to mnie wkurza najbardziej, plus pytania czy w taty chorobie nic mi nie umknęło

Poczytałam dziś ten wątek... Wydawało mi się już, że czas trochę podleczył rany po stracie Taty, ale chyba tak nie jest. Staram się nie chodzić na cmentarz , chyba, że wydarzy się coś szczególnego, co mnie tam kieruje. Cały czas zastanawiam się czy aby napewno zrobiłam wszystko by jemu pomóc. Do ostatniej chwili z nim byłam, gdy już odchodził we czworo (jego dzieci) trzymaliśmy go za ręce i mówiliśmy, że Piotruś (zmarły wnuk) wyciąga do niego rączki na powitanie. Tylko czy to Jemu pomogło???

pozdrawiam
Asia