Znalezionych wyników: 2

Liszko, napiszę tylko, że Cię doskonale rozumiem. Może nie płaczę w poduszkę, ale nie ma dnia, żebym nie wspominała rodziców (rak płuc zabrał ich oboje w krótkim odstępie czasu). Ile razy przejeżdżam obok szpitala w którym mama się leczyła, wracają żywe wspomnienia, jak ją tam odwiedzałam, albo odbierałam po chemii, ile nadziei że się jednak uda, ile smutku i bólu kiedy usłyszeliśmy że lekarze już nic nie mogą zrobić, że teraz to już tylko poradnia leczenia bólu :(.

Wbrew pozorom, pierwsze dni, tygodnie nie są najtrudniejsze, to najtrudniejsze przychodzi trochę później.
Liszko, nie damy się, i smutek kiedyś minie a zostaną tylko te dobre wspomnienia. Ale teraz trzeba przepłakać, przeboleć wszystko. Daj sobie prawo do smutku, do chlipania, nie musisz wcale udawać dzielnej. Mamy prawo przeżyć żałobę tak jak nasze serce, psychika tego potrzebuje.