Znaleziono 1 wynik

Witaj Gosiu
Bardzo Tobie współczuję, wiem co czujesz. minęło już 4 m-ce od śmierci mojego narzeczonego,tak szybko płynie czas... leczenie mojego skarba trwało tylko pół roku, nowotwór okazał się niezwykle agresywny i przegraliśmy walkę. Jarek zmarł 7 kwietnia a na 7 maja mieliśmy zaplanowany ślub i wesele. W czasie jego choroby poroniłam dwa razy, nadal nie mogę w to wszystko uwierzyć, mam 27 lat a tyle "doświadczenia życiowego". Przez całą jego chorobę byliśmy razem, razem to wszystko przechodziliśmy i walczyliśmy i dlatego tak bolesne jest dla mnie to wszystko, to że pomimo naszej walki, chęci do życia, naszej młodości i wreszcie przeogromnej miłości on odszedł. Podobnie jak Twój Mąż, Jarek odszedł z uśmiechem na twarzy. Nigdy nie zapomnę tych chwil, ostatnich chwil jego życia, jego słów na kilka godzin przed śmiercią, te wspomnienia zostaną we mnie na zawsze.

Naprawdę wiem jak cierpisz, ja płaczę codziennie, oczywiście gdy nikt nie widzi, płaczę bo strasznie tęsknię za moim kochanym Jarkiem,płaczę bo straciłam swoje kochane maleństwa a tego bólu już nikt ze mną nie dzieli, nikt o naszych dzieciach nie pamięta. Często też się zastanawiam który ból jest większy, ten że nie ma już Jarka czy ten że umarły też nasze maleństwa. Razem z nimi umarła połowa mnie.
Pozdrawiam Cię Gosiu, trzymaj się. Ściskam mocno.