Znalezionych wyników: 2

Napisałam już gdzie indziej, jak się przyznaję do raka to reagują jakbym była HIV pozytywny. Jedna to mi powiedziała że o takich intymnych rzeczach to ona nie lubi rozmawiać!!!!! Cholera ja tylko powiedziałam że muszę w poniedziałek do onkologa! Jak ona mówi że ma wizytę u ginekologa to jakoś to nie jest intymne.
Masę lat temu odwiedzałam chorą na raka, leżała na internie, pielęgniarek w zasięgu wzroku nie było, zajrzałam do lekarskiego i zapytałam gdzie leży pani S. Pan dr pomyślał chwilę i na cały głos "A to ta co ma raka! - leży na 7" Nie znał mnie, nie wiedział czy chora sobie życzy takiej reklamy, a jednak "ta co ma raka" tak mu się kojarzyło chociaż leczył w tym przypadku zapalenie płuc.
Jesteśmy nową kategorią, nie mężczyznami, kobietami, dziećmi, nie mamy nazwisk, swoich osiągnięć, jesteśmy "tymi co mają raka". Ale ja jestem pewna: To nie ja potrzebuję psychoonkologa, to ta reszta potrzebuje szkolenia z etyki, empatii i zwykłego dobrego wychowania.
A co do treści wątku, to chory na raka jest jednak "OSOBĄ" i żeby go ubezwłasnowolnić to trzeba wyroku sądu. Lekarze którzy przekazują więcej informacji rodzinie niż choremu popełniają przestępstwo, a rodzina która prosi lekarza o zatajenie prawdy przed chorym "nakłania do popełnienia przestępstwa" To jest prawo.

To jest na tym forum któryś kolejny wątek pt mówić czy nie. I zawsze jest taki sam podział, chorzy mówią "chcę wiedzieć i decydować", a rodziny "chronić chorego". Punkt widzenia, punkt siedzenia.