Znaleziono 1 wynik

Droga Peti
TO co napisałas to tak jakbym widziała siebie. Mój mąż też miał na imię Robert. Moje życie teraz to wegetacja, wstaję rano, idę do pracy bo muszę, jem bo muszę i wszystko co robię, robię na siłę, z przymusu. Mam tak samo jak Ty. Czuję na codzień obecność mojego Skarba, czuję jakby był obok mnie choć go nie widzę. Coraz bardziej brakuje mi jego słów, przytulenia, pocałunku. Mam 29 lat i również przeraża mnie myśl że będę żyła tyle lat bez Roberta. Nie potrafię nadal zrozumieć tego co się stało. Dlaczego tak wspaniały człowiek, młody musiał odejść.Nie znajduję odpowiedzi na to pytanie, nigdy nie pogodzę się z utratą kochanego męża. Żyłam tylko dla niego, on był moim sensem życia, a teraz straciłam wszystko co miałam najcenniejszego. Moje życie przepełnia żal, ogromnysmutek, gorycz. Nie potrafię żyć bez niego. Ty masz Wasze dziecko, a my przez chorobę nie mogliśmy mieć dziecka. Pozdrawiam gorąco