Znalezionych wyników: 10

Katarzynka36, opisałaś to, czego ja nie umiałam. to dokładnie tak wygląda. u mnie minęło 6 miesięcy od odejścia Mamy, a ja codziennie zastanawiam się czy to prawda? i codziennie na nowo próbuję się z tym uporać. zazwyczaj, jak Ty, funkcjonuję normalnie, ale nikt nie widzi, co się dzieje wewnątrz mnie, ja też wiem, że nigdy się z tym nie pogodzę. tęsknię z każdym dniem coraz bardziej...

soraj, rozumiem Cię. u mnie 26 marca minie 6 miesięcy. ale pomimo upływu czasu ciągle nie wierzę, że Mamy już nie ma. znowu często przypomina mi się w ostatnich dniach... nadal tego nie rozumiem... i tak jak napisałaś- miało być lżej, a momentami jest zdecydowanie gorzej. nadal tęsknię niesamowicie, mam wrażenie, że z upływem czasu bardziej....

egoiści, doskonale wiem, co czujesz...
moja Mama odeszła 26 września, w lutym minie 5 miesięcy, a ludzie już po kilku dniach uważali, że powinnam się pozbierać. jak byłam w kiepskim stanie psychicznym to pytali- czemu jesteś smutna? i to bliscy znajomi- jakby to było dziwne, że przeżywam odejście Mamy... a przeżywam do dziś. jakiś czas było lepiej, ale od kilku dni znowu to wszystko do mnie wraca- mam wrażenie, ze zdwojoną siłą. tęsknię za Nią tak strasznie, że mam wrażenie, że to boli fizycznie... dziś sobie z tym kompletnie nie radzę. i znowu nie umiem uwierzyć, że Jej nie ma i nie zobaczę Jej już...

kretka83, witaj.

ja na szczęście pracuję w małej firmie i nie widzę tego szeptania po kątach. chociaż pewnie rozmawiają gdzieś, kiedy nie słyszę. ale jakoś mało mnie to interesuje. jestem osobą bardzo zamkniętą, niewiele osób dopuszczam do szczegółów swojego życia. jestem kruchą osobą, ale przez dystans który stwarzam jestem postrzegana jako osoba silna, twarda. a to bzdura. w takiej sytuacji jak teraz jak nigdy potrzebuję miłego słowa, przytulenia, ciepła. i cholernie mi tego brakuje...

czytam Was i jakbym czytała o sobie. wszyscy myślą, że to już za mną, że się uporałam z bólem i żalem, a jak przychodzi gorsza chwila to pytają zdziwieni "czemu jesteś smutna?" w sumie sama nie potrafię tego zrozumieć. w pracy funkcjonuję w miarę normalnie, a wieczorami wyję oglądając zdjęcia Mamy. i rzeczywiście im więcej czasu upływa tym bardziej wydaje się to irracjonalne. nie umiem w to uwierzyć...

egoiści, czuję się, jakbym przeczytała swoje słowa. ja też nie jestem w stanie uwierzyć w odejście mojej Mamy. jutro miną dwa tygodnie od tego momentu a ja coraz bardziej tego nie ogarniam... zamiast być lepiej- jest coraz gorzej. coraz trudniej jest mi patrzeć na Jej zdjęcie... to cholernie niesprawiedliwe...

madziulena, dziękuję za wiadomość.

Cytat:

nam choroba dała 11 miesięcy i wcale nie jestem przekonana czy dzięki temu jest nam łatwiej, lepiej??

o tym nie przekonamy się nigdy- ani Ty czy lepiej by było gdyby Tata odszedł szybciej, ani ja gdyby Mama dostała więcej czasu. jestem ogromnie wdzięczna losowi, że Mama nie zdążyła się wycierpieć, to dla mnie bardzo ważne, jednak żal pozostaje. Mama była bardzo kochaną osobą, zasłużyła na to, żeby spokojnie przeżyć starość. już teraz za Nią tak bardzo tęsknię, przedwczoraj przeszło mi przez myśl, żeby do niej zadzwonić...
strasznie mi żal tych wszystkich, którzy walczą z tą chorobą. wcześniej nie zdawałam sobie sprawy jakie to trudne i ile osób ma z tym problem.
pozdrawiam ciepło...

dzisiaj mija tydzień... 26 września odeszłaś. rak nie dał nam szansy, nie dał nam nawet oswoić się z chorobą ani przekonać z czym mamy do czynienia... zabrał nam Ciebie po ledwie pięciu tygodniach walki. tak trudno się z tym pogodzić, nie wiem, czy kiedyś to się uda... to dopiero powoli dociera, myślę, że najgorsze przede mną- uświadomienie sobie, że już nigdy Cię nie usłyszę. że nie podpowiesz mi jak zrobić najpyszniejszy rosół... nie powiesz mi, że jesteś ze mnie dumna... tyle przeżyłaś, tyle doznałaś złego od życia, zasłużyłaś na spokojną starość... miałaś jeszcze wiele lat życia przed sobą...