Znalezionych wyników: 2

Kochana, dasz radę, jak my wszyscy :/pociesza:/

, w pierwszym momencie ogarnia nas olbrzymi strach, rozpacz, poczucie totalnej bezsilności ... złość, frustracja, przygnębienie itd. ...

To normalne, wszyscy przez to przechodziliśmy.

To że pojawiliśmy się na Forum, to że zostaliśmy już "PO" to świadczy o tym, że otrzymaliśmy mnóstwo pomocy merytorycznej i wsparcia od Administratorów i Współforumowiczów, że chcemy się tym podzielić.

Moja rada oczywiście pokrywa się z przedmówczyniami, dodam tylko tyle od siebie, że uważam, iż wypieranie i oczekiwanie na cud ... niekoniecznie może to jest odpowiednie ukierunkowanie ...

Oczywiście powoli, nie od razu, ja tez na początku odczuwałam podobnie i teraz z perspektywy czasu nie uważam tego za właściwe.

Lepiej pomożesz bliskiej osobie i/lub pozostałym członkom rodziny jak będziesz w pełni świadoma konsekwencji.

Tylko pamiętaj, powoli ...

Jeśli czujesz, że nie potrafisz nie dasz rady sama, a na wsparcie bliskich z jakiś powodów liczyć nie możesz, udaj się do psychologa lub wspomóż się środkami farmakologicznymi ( oczywiście po konsultacji z lekarzem, nigdy na własną rękę ) - pomoże.

Jeśli masz najmniejsze wątpliwości, to pisz, tyle ile chcesz, ile potrzebujesz, a my postaramy się pomóc.

Trzymaj się.

Witaj smutnax dobrze że dołączyłaś.

Znajdziesz tu na Forum wiele potrzebnych informacji dotyczących choroby, jak masz konkretne pytania to pisz w wątku merytorycznym, jak chcesz wsparcia to tu, a my postaramy się wesprzeć Cię na tyle, na ile jest to możliwe.

Czytałam główny wątek, współczuję, ale tak jak pisała absenteeism może być różnie, zarówno na plus jak i niestety na minus.

Im więcej dowiesz się o chorobie, jej postępowaniu, pielęgnowaniu chorego, pomocy, tym lepiej dla Ciebie i dla rodziny.

Jak wygląda u Was sprawa z HD Hospicjum Domowym? Działaliście już coś w tej kwestii?

Siły, siły, siły w walce z chorobą.