Znalezionych wyników: 5

Marzenko serce mi pęka kiedy czytam o Twoich przejściach. Doskonale rozumiem Twoje rozgoryczenie, Twój żal i nie dziwi mnie Twoje samopoczucie.
To zbyt wiele jak na jedną osobę.
Nie przepraszaj, pisz ile masz ochotę, potrzebę.
Bardzo mi przykro, że dotyka Cię tak wiele złego. Mam nadzieję, że Twoja rodzina wkrótce się opamięta.
Pamiętaj, że tu zawsze znajdziesz zrozumienie i grono przyjaznych Ci ludzi :/pociesza:/

Marzenko, brałam doraźnie Sympramol i taj jak pisze Kasia miałam tzw. tumiwisizm. Czułam się otumaniona i bardzo powolna jakbym pływała w gęstym syropie. Idzie wytrzymać kiedy bierze się na noc, ale w ciągu dnia u mnie ten lek się nie sprawdzał. Nie wiem jak zadziała na Ciebie, ale lepiej sprawdzić czy można po nim bez obaw prowadzić auto.

A tak poza tym Marzenko pozdrawiam bardzo serdecznie. Mam nadzieję, że powoli wszystko Ci się wyciszy a Ty zaznasz upragnionego spokoju _itsme_

Marzenko ukojenia i dużo siły. Trzymaj się...
Tulę mocno _itsme_

Marzenko kochana, czytam Twoje ostatnie wpisy i jakbym o sobie czytała sprzed półtora roku...miałam podobnie. Pierwsze łzy przyszły dzień po pogrzebie (zaledwie kilka łez), kiedy układałam wieńce na cmentarzu i czytałam "dedykacje"...potem długo nic. Długo nie mogłam płakać, choć chciałam, tak bardzo potrzebowałam niemal wyć z bólu a nie mogłam. Zablokowało mnie, jakbym była we śnie, z którego nie mogłam się obudzić....Bardzo sobie wypomniałam, że nie przeżywam żałoby jak inni. Teraz wiem, że każdy przeżywa ją na swój sposób a łzy nie są jedyną oznaka naszych uczuć. To co najważniejsze jest niewidoczne, jest w Twoim sercu i nie wyrzucaj sobie braku łez. Nie płaczemy dla innych, ale dla siebie aby sobie ulżyć, nie po to aby coś komuś udowodnić....Wiem, że bardzo Ci Mamusi brakuje, że cierpisz ogromnie ale nie musisz nikomu tego pokazywać...
Doskonale rozumiem Twoją potrzebę płaczu....Ja długi, długi czas nie płakałam, popadłam w odrętwienie, przygnębienie i jakiś dziwny stan. Dopiero po wizycie w rodzinnym domu Mamy puściły mi wszelkie hamulce a wtedy płakałam przez kilka dni aż zapuchłam, niemal wyłam i tak mi zostało do dzisiaj. Każde wspomnienie Mamy boli diabelnie i choć minęło już trochę czasu płacz przychodzi w najdziwniejszych miejscach, momentach, płacz, którego teraz aż nad to...

Marzenko trzeba czasu i jeszcze raz czasu. Życzę Ci dużo siły i więcej wyrozumiałości dla siebie samej.