Znaleziono 1 wynik

No właśnie, ten limit nieszczęść....
Rozumiem Was, aczkolwiek my jeszcze walczymy i mamy nadzieję...
Gdy 2 lata temu moja wówczas 9 letnia córka zachorowała na cukrzycę typu 1, świat mi się zawalił. Całe życie w świetle tej choroby jest straszne, tum bardziej że dzieci do okola mają takie beztroskie życie, nawet my...
Jak się jednak okazało to był tylko wstęp do tej serii...Po 4 miesiącach od diagnozy córki, diagnoza taty- rak języka i dna jamy ustnej. Walczymy już 2 rok, puki co jest dobrze, ale wyszliśmy z sytuacji w której nikomu nie chciało się robić świąt Bożego Narodzenia w takim był wtedy stanie Tata. Na szczęście wyszedł puki co tara z tego.
Żeby nie było tak kolorowo , po ok roku od diagnozy taty, diagnozę dostała tesciowa- rak trzustki...też walczymy puki co.
Wydaje mi się że w momencie kiedy wydaje nam się że gorzej być nie może, życie pokazuje nam że jesteśmy w błędzie.
Współczuję wszystkim którzy stracili swoich bliskich. Którzy przeszli całą drogę.
Powiem tylko tyle, że dzięki temu człowiek poznaje swoją siłę....kiedy przy pierwszej chorobie wali mu się świat, myśli że już więcej nie dźwignie. Okazuje się jednak, że jest w stanie znieść dużo więcej, dużo dużo więcej .

No i ta myśl, dlaczego to właśnie mi się to przytrafiło. Inni mają tak lekko, tak prosto...każdy z nas zadaje to pytanie i jest to raczej oczywiste. Jednak często pod pięknym widokiem rodziny bądź osoby kryją się smutne historie o których nie wiemy, a tylko nasze wyobrazenie zewnetrzne jest godne pozazdroszczenia....