Znaleziono 1 wynik

AnneJulie,
bardzo mnie zaniepokoił Twój post.
Moja Droga nikt nam nie obiecał, że życie będzie piękne i przyjemne, śmierć jest wpisana w historię każdego z nas. Nie jest to łatwe doświadczenie, sama niedawno pożegnałam Tatę, ale paradoksalnie cierpię mniej niż w czasie jego choroby. Bardzo się bałam momentu odejścia (przejścia - tak mi łatwiej) ale okazał się, że najgorsza była chwila odchodzenia a później, mimo ogromnego żalu, czułam tylko ulgę.Ulgę, że Tatuś już nie cierpi. Takie spojrzenie pozwoliło mi się w miarę możliwości pozbierać, choć skłamałabym jabym powiedziała, że nie wspominam i nie popłakuję.
Co do Ciebie i Twoich lęków, obaw ... to naturalne, że tak jest ale nie zakładaj, że to koniec Twojego życia. Zobacz ludzie odchodzą a życie trwa nadal i co najgorsze, że ten pan z ulicy wcale nie musi wiedzieć, że pożegnałam ja czy setki innych osób, kogoś bliskiego,. Ale ja zostałam tutaj po to aby czcić pamięć mojego Taty i opowiadać bliskim i mniej bliskim jakim był wspaniałym człowiekiem.
Stąd moja rada, na razie cieszcie się każdą chwilą spędzoną razem. Przeżywajcie ją dogłębnie, to później zostaje - jest co wspominać. Czas sam pokaże, którą drogą pójdziesz i jak uporasz się z chorobą, problemami. Nie myśl, a przynajmniej nie w sposób "natrętny" o tym co będzie, gdy będzie - życie napisze i tak swój scenariusz. Mam nadzieję, że wykrzesasz z siebie siłę, żeby wspierać Mamę - to jest najważniejsze!
A Ty w sobie masz tyle siły, że nie raz zaskoczysz samą siebie.
Powodzenia Wam życzę i trzyma kciuki.