Znaleziono 1 wynik

Kochana Kredko,ja również przeczytałam cały twój wątek, bo widzę,że masz podobny stosunek do Taty jak ja i podobnie jak Twój tata i mój jest chory na tę straszliwą chorobę....
Kocham Tatę bezgranicznie,miłością bezwarunkową. Jest dla mnie niemal całym światem, człowiekiem niemal idealnym. Zawsze wszyscy mówili,że jestem ukochaną córeczką tatusia i zawsze czułam się bardziej związana z Tatą niż z Mamą. Z byle problemem biegłam do Taty. Wiadomość o Jego chorobie była dla mnie szokiem.... Największym życiowym dramatem. Wylałam wiele łez przed i po operacji, potem zapalił się promyczek nadziei,że wszystko będzie dobrze. Aż do teraz kiedy najprawdopodobniej Tata ma przerzuty... Nie umiem się z tym pogodzić i nigdy się nie pogodzę. Zabija mnie bezsilność i jego bezbronność... W chwilach zwątpienia nie chce mi się żyć, ale chce żyć dla Taty,dlatego życie bez niego nie miałoby dla mnie sensu...