Znalezionych wyników: 5

Teoretycznie chyba był świadom mojej wartości,skoro na odchodne powiedział mi "Jesteś wspaniałą dziewczyną,ale nie mogę" Zrozum tu mężczyzn... :roll:

Też wątpie,że to Tata jest przyczyną.W tym roku zmienił studia,zaczął chodzić na jakieś kursy religijne,a wiadomo nowe środowisko,nowi ludzie,nowe ładne dziewczyny.Pewnie zauroczył się jakąś,więc lepiej się bawić,używać życia niż siedzieć przy płaczącej dziewczynie i słuchać o raku...Lepiej wyrzucić trzy lata pięknego związku do kosza niż spróbować zawalczyć. A jak go znam(choć może tylko mi się tak wydaje) to sam nie wie co czuje... Wiem,że nie jest wart,ale ta rana w sercu :(

Tak wiem,dziękuję.Dużo mi uśwaidomiliście, mimo,że do tej pory był moim sensem życia i wydawało mi się,że drugiego tak dobreo człowieka nie ma na ziemi(oprócz Tatusia). Życzę Wam błogosławionych Świąt w gronie najbliższych,tych na których zawsze możecie liczyć.

Pytałam czy to przez to,że tyle płaczę z powodu Taty, twierdzł,że nie... Twierdził też,że nie ma innej,ale chyba nie d końca w to wierzę... W tym czasie nie zauważyłam nic złego,zero kłótni,było zawsze między nami dobrze,idealnie się doadywaliśmy. A tu nale nie odbiera telefonów,nie odpisuje na smsy,traktuje mnie jak koleżankę,po czym oświadcza,że mnie nie kocha po tym jak 100 razy dzinnie powtarzał jak bardzo mnie kocha... Straciłam opokę i grunt pod nogami a teraz tracę Tatę... Jak to sobie wytłumaczyć?Jak dać radę?

Chciałabym zapytać,czy jest jakaś osoba,która w momencie diagnozy (czy też jakiś czas po niej), swojej lub najbliższej osoby ,w momencie kiedy najbardziej potrzebowała wsparcia zoztała opuszczona przez męża czy chłopaka? Mnie chłopak po 3 latach cudownego związku opuścił w momencie kiedy mój Tata umiera...Tak po prostu się odkochał :-(