Znalezionych wyników: 2

To u nas jest jednak trochę inaczej jeszcze. Chociaż oczywiście pewne "wzorce" zachowań ludzkich się powielają. Mama jest jednak w dość dobrej kondycji, jeździ na rowerze, ma swoją działkę, chodzi do pracy kilka dni w tygodniu. To jest taki typ co wszystko samemu musi zrobić, nikogo nie poprosi o pomoc. Natomiast ludzie myślą, że z rakiem to trzeba się tylko położyć do łózka i czekać na śmierć. Na pewno wiele z tych zachowań bierze się z nieświadomości, ale przecież chorzy są nadal tymi samymi ludźmi! I tu się rodzi właśnie problem, bo większość dotychczasowych koleżanek raptem przestała dzwonić. Na początku, po diagnozie, było inaczej. Wszyscy pytali, dzwonili, interesowali się. A potem coraz mniej telefonów, coraz mniejsze zainteresowanie. I to najbardziej boli. Staram się jakoś to zrekompensować i zastąpić ale nie zawsze się da. Sama mówiła kilka razy, że ma doła bo nawet nie ma z kim pogadać, gdzie wyjść. Każdy dłuższy wyjazd powoduje u mnie wyrzuty sumienia, że zostawiam mamę samą... Nie wiem jak sobie z tym poradzić... Próbuję mamie jakoś zorganizować czas, czasem nie wiem na ile ona tego chce i to też czasem budzi irytację.

Pytanie do chorych i ich rodzin - czy macie uczucie samotności, wyobcowania w chorobie?

Ja z rakiem zetknęłam się ponad 1,5 roku temu, zachorowała mama. Rak wątroby, nieudana operacja i wyrok... Od tego czasu życie stanęło na głowie.
Mama jest osoba dość silną psychicznie, mimo niełatwego życia, ciągle walczy z chorobą. Od 1,5 roku przyjmuje non stop chemię, jest to leczenie paliatywne, nie ma widocznej poprawy. Mimo to jest w pełni sprawna, energiczna, chociaż skutki chemii są bardzo uciążliwe (neuropatia, otyłość posterydowa itp.). Czasem są wybuchy złości, nerwowość. Zresztą ja też nie bardzo potrafię radzić sobie z emocjami...
W całym tym okresie spotykałyśmy się z różnymi reakcjami ludzi - od zażenowania, bo o raku się nie mówi, po współczucie, litość. Mama wszystko to obracała w żart i tłumaczyła że to choroba taka jak każda inna. Niemniej jednak liczba znajomych topniała z miesiąca na miesiąc. Znajomi, koleżanki się od niej odsunęli, jakby myśleli że może rakiem można się zarazić... To jest najbardziej przykre, że brak jej kogolwiek (oprócz mnie i mojego męża) z kim mogłaby iść na spacer, pogadać, wyjść na kawę. Zawsze była towarzyską osoba, nigdy nikomu nie odmawiała pomocy, a teraz nie ma nikogo....
Taka sytuacja powoduje, że czuje na sobie duży ciężar, staramy się dużo czasu spędzać ze sobą, żeby nie czuła się samotnie, ale czasem jest to po prostu niemożliwe.