Znaleziono 1 wynik

izabelaxl, pozwolę sobie dorzucić parę groszy z własnego doświadczenia.

Ja też miałam ogromne obawy przed robieniem czegokolwiek przy moim tacie. U mnie co prawda tej opieki domowej nie było dużo bo tata zdążył pobyć w domu dosłownie kilka dni. Ale też byłam przerażona jak sobie uświadomiłam, że będę musiała dać mu zastrzyk, zmienić pieluchę czy po prostu podać wodę do picia tak, żeby się nie zakrztusił. Myślałam sobie, że pewnych rzeczy na pewno nie zrobię po prostu tego nie umiem, boję się zrobić coś nie tak, bo przecież ludzie opiekujący się tak poważnie chormy ludźmi sa do tego jakoś przygotowywani. A ja? Nie mam zielonego pojęcia jak bardzo przechylić kubek z wodą, żeby tata mógł się napic, ale żeby się nie zakrztusił? Jak zmienić mu pieluchę gdy ciężar ciała jest po prostu ponad moje siły? Jak się nie zdenerwować, tak zwyczajnie po ludzku, jeśli będę z nim i przez godzinę będę próbowała nakarmić go kilkoma plasterkami banana?

Strasznie się bałam gdy się okazało, że przez jakiś czas muszę z nim zostać sama. I wiesz co? Okazuje się, że człowiek to naprawdę wyjątkowe stworzenie. Bo nagle okazało się, że gdy musiałam podać mu wodę to ją podałam. Po prostu. Pewnie, że za pierwszym razem więcej wody wylądowało na brodzie, a nie w ustach, ale to nie było najważniejsze. Nagle okazuje się, że w takiej sytuacji po prostu robi się to co trzeba zrobić i jakoś znikają wszystkie obawy. Wtedy tak naprawdę najważniejsze jest żeby pomóc temu choremu, a nasze lęki okazują się być w ogóle niesitotne.

Nie twierdzę, że u Ciebie na pewno też tak będzie. Chce tylko powiedzieć, że czasami, właśnie w takich sytuacjach uwalniają się w człowieku takie możliwości, o które by się nie podejrzewał, a nawet których był pewien, że nie posiada.