Znaleziono 1 wynik

ewas, ja co prawda nie uczestniczyłam w Twoim wątku, ale doskonale wiem co czujesz. Mojego taty nie ma już z nami 9 miesięcy. Zawsze myślałam, że z czasem będzie lżej, ale to tak nie do końca. Jasne, że w natłoku codzienności nie siedzę i nie rozpamiętuję bo żyć dalej trzeba, ale są momenty, w których brakuje go bardzo. U mnie np. jest taka sytuacja, że tata byłby dziadkiem (tzn. ja cały czas twierdzę, że będzie bo wierzę, że gdzieś/jakoś on ciągle jest). I tu dopiero robi się żal, że go z nami nie ma, że nie pozna swojego wnuczka/wnuczki. Strasznie to smutne. Ale życie toczy się dalej, jakkolwiek banalnie to brzmi.
Trzymaj się.