Znalezionych wyników: 7

Dziękuję Pani Dr Marto, dokładnie tak wszystko czułam i nadal czuję, naprawdę bardzo dziękuję. Po raz pierwszy ktoś mnie zrozumiał...

Sama zaczęłam się zastanawiać czy jestem, aby normalna, że się irytuję, wściekam, itd.

Piszę na zmianę w czasie przeszłym i teraźniejszym, ponieważ wszystko jest jeszcze bardzo świeże. Nawet mój Przyjaciel ostatnio stwierdził, że ja jeszcze o Mamę walczę.

Wszystko co się działo z Mamą i ze mną idealnie Pani ujęła w słowa - jeszcze raz bardzo dziękuję.

Może inaczej rozumiemy samotność, u nas tel. też się urywał, odwiedziny też były, ale wydawało mi się to wszystko takie na siłę, możliwe że się mylę, możliwe że to ja nie miałam siły i cierpliwości wszystkiego wszystkim co minutę tłumaczyć.

Najgorsze było pytanie "jak się Mama czuje?", a jak się miała czuć? Skakać na bunji z balkonu???

Osobiście uważam, że jest za mało taktu, zrozumienia, empatii, bardziej jednak stawiam na jakość, niż na ilość.

Niestety w naszym przypadku (też Mama chorowała) było dokładnie tak samo. Nie wiem z czego to wynika, z lęku, niewiedzy, głupoty, braku zrozumienia?

Czasami Mama słyszała "ale ten guz duży, ale rośnie" albo "ale dzisiaj źle wyglądasz jak przed śmiercią" i to od bardzo bliskich osób, albo "nie przywiozę Wam obiadu, bo też jestem zmęczona", albo"dlaczego nie idziecie na spacer?" (gdy Mama już nie miała siły przejść do toalety.
Tyle co właśnie od najbliższych, od osób, na które wydawało mi się, że będzie można polegać, usłyszałyśmy bardzo przykrych, wręcz obrzydliwych słów, to do tej pory w głowie mi się nie mieści.
A później stoją nad trumną i wyją, i ryczą, żałosne...

Przepraszam, może powinnam napisać coś bardziej optymistycznego, ale...

...więc wiele dobrego spotkało nas od osób zupełnie obcych, którzy byli całą dobę do naszej dyspozycji, nie było to wielkie grono, ale z najwyższą gwarancją jakości

I tak samo pojawiała się Mamy nerwowość i moja irytacja, sporadycznie, ale jednak, to chyba normalne, ponieważ napięcie jest niesamowite 24/24h.