Znalezionych wyników: 3

U nas dobrym dniem była Wielkanoc. Tata był po radio i zrobił kilka kroków. Siedział z nami przy stole, wypił kieliszeczek. Było wesoło, pełno nadzieji, planów. Niestety ja wiedziałam, że to chwilowe - ale nie myślałam że tak szybko wszystko się zmieni. Naprawdę liczyłam na te 4-6 miesięcy... ale się przeliczyłam :'(
Musimy mieć nadzieję, że powrócą i te dobre obrazy. Dobre wspomnienia, czas pogodzenia się z tym wszystkim.
Często bywam u taty. Stoję nad grobem. I tak dziwnie, nie potrafię się modlić, rozmawiać. Stoję, gapię się na zdjęcie, nie pojmuję, że on tam leży :-(

Jak ja Cię rozumiem. Mojego taty nie ma 4 m-ce. Im dalej w las tym ciemniej. Często nocami myślę o nim a płacze się samo. Oprócz taty to był mój przyjaciel. Tak cholernie mi go brakuje, rozmów, porad. Nie mogę tego pojąć, że tak szybko rak go zabił. Chyba najbardziej przez to, że całe leczenie szło w dobrym kierunku. Wszystko idealne i nagle trach... przerzut do głowy... szybka śmierć. I te obrazy non stop przed oczami z tych ostatnich 2 miesięcy. Nie rozpamiętuję ale są tylko one, te dobre zniknęły... :'(