Znaleziono 1 wynik

Pozwólcie, że i ja dołączę się do tej rozmowy.

Przeczytałam piękne i ważne słowa, chociaż wybaczcie ale z jednym nie potrafię sie pogodzić. Napisaliście, że można się pożegnać, że zdecydowanie gorzej mają bliscy osób, którzy odchodzą nagle. Zastanawiam się, czy jest wielka róźnica w odczuwaniu "wyrwy w sercu".
W 2002 roku zachorowała na nowotwór jajnika moja mama, jest po szeregu wyniszczającej chemii, ale jest z nami. Co trzy miesiące czekamy na wyniki i co trzy miesiące drżymy o ich wynik.
W 2005 roku zachorował na nowotwór brat mojego ojca - człowiek 40-letni. Odszedł od nas po pół roku walki. Nie potrafiłam się pożegnać, bo nie dopuściłam myśli do siebie, że odchodzi.
W 2008 roku mój ukochany mąż zachorował na nowotwór jądra. Nie dopuszczam do siebie myśli, że mogłoby Go zabraknąć. Nie chcę się z nim żegnać, nie chcę oddać Go śmierci. Chcę planować dalsze nasze życie, chcę wyobrażać sobie jak to będzie gdy będziemy mieli wnuki.

Napewno nie mam siły w sobie, żeby przygotować siebie do pożegnania. Może to egoistyczne, ale wolałabym tego nie dożyć.