Znalezionych wyników: 8

Witaj Nadzieja,

czuję się wywołany do tablicy.

Nie wiem dlaczgo, ale tak się składa, że większość aktywnych uczestników forum to kobiety. W tym wątku to pewniak, jak na razie jestem jedynym facetem.

Zastanawiacie się jak postępować z chorymi. A może wreszcie ktoś pomyśli jak, nam chorym, wolno postępować z wami? Co zniesiecie wy, jako rodzina, przyjaciele, znajomi? Do jakiego etapu będziecie podziwiać naszą dzielną walkę z rakiem, a od jakiego odwrócicie się od nas, nazwiecie nas chamami, gburami, egoistami, egocentrykami? Przypuszczam, że tym z nas, którzy już nieodwracalnie dochodzą do stanów terminalnych (lub już w nich są) wybaczycie wszystko. A co wolno takim jak ja? Nikt nie jest w stanie określić po której stronie barykady siedzę. Ja czuję się dobrze. Od zdrowego różni mnie jedynie silne poczucie niedoczasu. Wiem, że w ciągu dwóch lat mogę mieć nawrót choroby (tym razem już nieuleczalny) ale równie dobrze może się okazać, że mój rak okaże się tylko przykrym epizodem w długim i szczęśliwym życiu. Dla optymistów 30% to bardzo dużo, pewność powodzenia, dla pesymistów 70% to tragedia.

Nie ukrywam, że jestem na etapie szukania sensu dalszego życia. Czy ma mi zależeć na tym by po pogrzebie podziwiali jak dzielnie walczyłem do końca z ciężką chorobą? Czym mam się przejmować, że na stypie stwierdzą jak bardzo zmieniłem się na niekorzyść pod wpływem choroby, że wylazł ze mnie skrajny egoizm, egocentryzm itd? To w końcu moje ostatnie dwa lata życia z którego mogę czerpać niemal bez ograniczeń. Czy warto mi podjąć ryzyko, że jednak lekarzom się uda? Jeśli nie, to za dwa lata będę miał głębokie poczucie zmarnowanego czasu. Z drugiej strony jeśli wyegzekwuję możliwość życia po swojemu, to za dwa lata mogę znaleźć się w pustce.

Dla nas pacjentów to jest problem! Spróbujmy może się z nim zmierzyć.

Pozdrawiam,
Mrakad

tara, jesteś mądrą babą.
Jeśli zechcesz to chętnie pokoresponduję z Tobą prywatnie,

Pzdrawiam,
Mrakad