Znalezionych wyników: 2

Bardzo mi przykro, że nie udało się uśmierzyć bólu...
Przyjmij moje najszczersze wyrazy współczucia z powodu śmierci Taty.

Kasiastka, koniecznie porozmawiaj z lekarzem na temat zwiększenia ilości morfiny. Tacie trzeba maksymalnie uśmierzyć ból i uspokoić Go. To priorytet w tej chwili. Trzeba koniecznie lepiej ustawić Tacie leki przeciwbólowe.

A co do godności umierania...

Kasiastka, ależ to właśnie My, Bliscy zapewniamy Chorym godne umieranie. Ja wiem, cierpienie jest straszne, ale nawet w największym cierpieniu przychodzi czas na czułość, uśmiech, wyznanie miłości i przywiązania. To mogą być krótkie chwilie, ale przecież nie o czas w tym przypadku chodzi, ale o intensywność tej wzajemniej komunikacji.

Wiesz, ja przed śmiercią mojego Taty, w szpitalu, kiedy udawało mi się go uspokoić na tyle, by choć na chwilę zasnął, przeżywałam chwilę zupełnie magiczne. Siedziałam obok tego wyniszczonego człowieka, chwiejącego się na krawędzi życia i śmierci i nagle miałam wrażenie, że jestem razem z Nim w szklanej bańce, wszyscy i wszystko dalej jest niewyraźne i jakby na innym poziome, a tak naprawdę to jesteśmy tylko my. On wtedy spał, ja nic nie mówiłam, ale nasze dusze rozmawiały - tak jak wtedy, kiedy był zdrowy i akurat byliśy szczęśliwi i zgodni, bez żadnych sprzeczek i konflikótw. Trochę tak, jakby niewidzialna dłoń Taty gładziła mnie po duszy...

To było metafizyczne pożegnanie.

Umierałam z Tatą 4 miesiące. Przeżyłam z Nim wszystkie etapy rozpaczy, beznadziei, buntu, cierpienia i zmęczenia. I nie oddałabym ani jednej sekundy z tego czasu.
Bo gdy się umiera, nie liczy się skuteczność działania - bo często nie można być skutecznym. Nie liczy się to, że się nie udało przedłużyć życia - bo na to się nie ma wpływu. Liczy się, aby być i pozwolić duszy umierającego mówić... Nie płakać, nie martwić się - zdobyć się na spokój i nawet optymizm, żeby podziękować Umierającemu za te wszystkie lata, kiedy był z nami, żeby powiedzieć mu "Do zobaczenia" i "Nie martw się, damy sobie radę...".