Znaleziono 1 wynik

izaaa, czuję dokładnie to samo co ty, moja mama jest chora, też nie potrafię się pogodzić z jej chorobą i nawet nie zamierzam próbować tego robić, czuję złość, rozpacz, żal i mam ochotę wrzeszczeć, gdy mama nie widzi popłakuję sobie po kątach, ale cieszę się każdym JEJ dniem w domu, a zostało ich 12 do operacji. Dzisiaj mama czuje się "normalnie", gdyby nie deszcz mogłybyśmy posiedzieć trochę w ogrodzie, ale i tak się cieszę, że wypiłyśmy sobie razem kawkę o którą mnie poprosiła i nawet umyła filiżanki, gdy poszłam po zakupy. Wiem, że jutro znowu może nie wstać, bo będzie ją bolało lub będzie miała duszności, dlatego takie dni ja dzisiejszy to jak spełnione marzenie.
Tak jak napisała dr Marta, to nad sobą rozpaczam, to siebie jest mi żal, bo przecież to mnie biedną TO trafiło, TO, czyli perspektywa utraty mamy. Wiem, że kiedyś i tak by umarła, za 20 .. 30 lat, ale teraz to kiedyś stało się bardziej realne i bliższe i to boli, ale jeśli poprosi mnie o kolejną kawkę, to znowu ją z nią wypiję, posiedzę obok, poplotkujemy i będę szczęśliwa, choćby przez godzinkę. Liczę te godzinki i staram się zapamiętać każdą.
Trzymaj się cieplutko