Znalezionych wyników: 42

Zebro, jak zwykle cieszę się, że się odzywasz. I ściskam :tull:

maka1982, przepraszam jeśli Cię uraziłam. Nie miej do mnie pretensji, że nie ma lekarstwa na raka.

Ja mam nowotwór złośliwy i też wolałabym, aby było lekarstwo, które można połknąć jak aspirynę i nie będzie miało takich skutków ubocznych jak obecna chemia i będzie dawało większą pewność na wyleczenie. Ale na razie nie ma... , coś jest, ale wszystko obarczone dużą niepewnością.

Wiem, że rak istniał od dawna. Już nawet boję się pisać jak było dawniej, bo znów dostanę po głowie. Ale tak naprawdę od niedawna nauka ma takie duże możliwości. Czy kiedyś będzie takie lekarstwo na raka, to na pewno we wróżkę nie będę się bawić.
A na razie też czuję się jak królik doświadczalny.

Bo ten rak, to taki badziew, że gorszy niż ufoludki na planecie odległej o milin lat świetlnych

.
Teraz choroby, które się leczy z dużym powodzeniem (jak np. zapalenie płuc, czy gruźlica) też bardzo dużo czasu upłynęło za nim ludzie wynaleźli na nie lekarstwa.

Nika2,

Wiem, jak to jest. Czasami próbuję wlać w ludzi swoją wiarę, wlać dobre słowo, pokazać, że warto żyć (pomimo wszystko), ale nie zawsze się udaje. Nie jestem z wykształcenia psychologiem i to co robię jest takie po omacku. I nie zawsze się udaje. A czasami na takie zmiany, na zmianę myślenia, przełamanie wewnętrznych barier, przekonań potrzeba czasu. Ale czasami tego czasu braknie ...

I żeby być taką dobrą duszyczką trzeba mieć piekielną siłę (a już w tych czasach wyjątkową ponad ludzką).

Pamiętam jak ta pani Ani mówiła (to było kilka lat temu, byłam młodsza, i jak to młodość ma swoje prawa, wchodzi się w życie w potencjałem takim, że góry przemieszczać) że ludzie są podli jako ogół, (co prawda są pojedyncze wspaniałe osoby, takie perełki). Że ten świat przez to jest podły. Ja mówiłam skądże, przecież ludzie są z natury dobrzy, świat jest piękny itd. Ehhh... młodość. Teraz po kilku latach, gdy już doświadczyłam różnej podłości, małości, pogardy itd. , myślę podobnie jak ona, ludzie w swojej masie są niedobrzy, a są pojedyncze osoby 'perełki'. I jakoś zawsze to zło jest spektakularne i wydaje się być górą. Może czasami po długim czasie okazuje się, że jednak to dobro jest górą. Ale czy tak zawsze??? Tyle, że ja pomimo całej takiej wiedzy mam siłę (jeszcze) trwać, a ona już chyba takiej siły nie miała.

Ta pani Ania pozostała dla mnie przykładem. I będę ją niosła w swojej pamięci.

[ Dodano: 2011-12-20, 11:51 ]
I jak zwykle się lekko zafilozofowałam

:(, często Ci wspaniali odchodzą tak wcześnie.
Tak jakby już wystarczająco dużo dobrego zrobili na świecie.
Ale zostawiają nas. :( Tych, którzy mieli szczęście i zaszczyt ich znać.

Co do tego poddawania się tych ludzi. Też próbuję wlać w nich jeszcze chęć do życia, być może jeszcze jakaś iskierka w nich zabłyśnie. Ale z drugiej strony muszę uszanować ich wolę.

Moja bliska koleżanka (pomimo tego, że 70-letnia kobieta), byłyśmy ze sobą bardzo blisko, była mądra, inteligentna, otwarta. Mogłam jej powiedzieć o wszystkim, co dzień się spotykałyśmy na pogaduszki. Miałam ogromne szczęście ją znać, i to, że mnie lubiła i spotykała się ze mną.
Była też dobrym, wspaniałym człowiekiem, wrażliwym, pomocnym innym ludziom. Ale uważała, że życie jest trudne, ciężkie. I żyje bo żyje, ale gdyby umarła, to byłoby nie tak źle. Gdy zachorowała na raka, potem miała udar i paraliż. Też się poddała, już nie miała żadnych chęci do życia. Pamiętam jak pożegnała się ze mną bez słów (nie mogła mówić), jeden gest wyrażający wszystko. Na następny dzień umarła.
Do tej pory z nią czasami rozmawiam i gdy coś mnie kiepskiego spotka, przede wszystkim od ludzi, mówię: 'widzi pani, pani Aniu, jak to jest' (tak sobie mówiłyśmy). Nie raz jej mnie brakuje. I teraz gdy piszę tego posta, łzy mi lecą.

Niko, miały być o Tobie, a wyszło jak wyszło.

Niko, to wszystko jest przeraźliwie smutne.

Zebra,

Pozdrawiam Cię cieplutko i Tobie też życzę dużo siły