Znalezionych wyników: 26

Mam wrażenie, że co jakiś czas na jakimś wątku pojawia się wątek kawiarniany. To pewno atawizm - tęsknota za spotkaniem realnym.

Czy z czasem dojdzie do takich spotkań? Nie wiem - chyba raczej, gdy przyjdzie faktyczna potrzeba.

A do worka kawy dodaję pudło herbaty dla odmieńców.

Przepraszam Jusiu za wtręt do Pixi. Pozwoliłam sobie, bo myślę, że ważne:

Pixi - jesteś mądrą i dobrą kobietą, kochającą żoną i matką. Nie jesteś Jusią, więc i zachowujesz się inaczej w cierpieniu.

Pamiętaj - nie musisz być dzielna, musisz być prawdziwa, bo inaczej za to zapłacisz wysoką cenę.

I prawdziwa jesteś - z tego powodu duży szacunek za odwagę. Taka prawda "nieuśliczniona" pomaga lepiej Cię rozumieć, pomaga więc oswajać się z nieszczęściem nam wszystkim tu na forum.

Każdy tu wnosi to, co ma do dania, więc nie porównuj.

Przytulam bardzo mocno, jesteś dla mnie tu ważna.

Jusiu, myślę o Tobie, o tym, że cały czas starasz się pomagać innym, choć przecież Ci trudno.

Z dużym szacunkiem

Jusiu, kochanie moje. Ana ma racje, jesteś cudownym człowiekiem. Bycie cudownym człowiekiem boli. Ale zobacz - tak wychowujesz własne dzieci, a nie hartujesz w cynizmie. One też będą cierpiały, będzie je bolało - po coś.

Sama to widzisz.

Wiesz, że nie ma prawdziwego szczęścia bez nieszczęścia. Nie ma prawdziwej miłości bez bólu rozstań.

Ty dobrze to wszystko wiesz, dokładnie to przerobiłaś. Jesteś prawdziwa.

Z podziwem i wielką chęcią pomocy. Czuję się jednak bezradna. Czas z jednej strony pomaga, a z drugiej strony - jak piszesz - zaciera, zabiera.

Przytulam

Jusiu - kochanie, to właśnie jest definicja życia: przenikanie bólu i zadowolenia.

Jestem ciekawa Twojej fryzury. Kolor ciemniejszy odmładza, krótkie włosy też.

Jak dzieci ustosunkowują się do nowego mieszkania?

Jusiu, z tego co wiem, to Tato Was wszystkich bardzo kochał i chciał dla Was jak najlepiej. Więc starając się o to szczęście - wypełniasz wolę Taty. Przecież nie zabiegasz o super rozrywki, nie szastasz pieniędzmi na futra, brylanty itp., tylko chcesz poprawić życie własnych dzieci. Co w tym złego?

Masz jednak rację, że zawsze znajdą się bezinteresowni wyzłośliwiacze. Ale tu i tak nie masz szans ich ułagodzic, zamknąć im usta - więc najlepiej robić swoje.

W podobnych sytuacjach zawsze pytam siebie, czy jestem w porządku. Jeśli tak, to robię swoje bez względu na ludzkie języki i na własny lęk przed nimi.

Pamiętaj, że masz obowiązki wobec dzieci. Więc zajęcie się ich sprawami, Waszymi sprawami, nie jest niczym zdrożnym - a na pewno i Tobie pomoże.

Serdecznie pozdrawiam.

Asia, masz racje.

Uprzytomniłam sobie z kolei, że w momencie diagnozy pomyślałam natychmiast: "dzieci odchowane, OK!". Więc małe dzieci tez nie powinny tracić rodziców. A przecież w każdym z nas jest małe dziecko... I pewno to tak bardzo boli...

Dzięki, że pomogliście mi sobie uprzytomnić...

Juliu, Kruszyno - dziewczyny kochane.

Poczucie krzywdy często myli się z poczuciem winy. Ale jak je będziecie nazywać - faktem jest to, że Was boli.

Bardzo dużo współczucia, chęci pomocy, zagłaskania, zagadania, zakarmienia (a może byście coś dobrego zjadły?)

Jednak ból jeszcze długo będzie bolał. To paradoks, ale im jesteście lepsze, wrażliwsze, z silniej rozwiniętymi uczuciami wyższymi, tym dłużej będziecie cierpiały.

Dzięki Wam coraz lepiej rozumiem moich bliskich, coraz bardziej im współczuje.

Przytulam mocno.

Jusiu, kochanie moje, tak mi się bliska wydajesz, choć przecież się nie znamy. Mam prośbę - wypłacz się porządnie, pozwól sobie płakać i płakać i płakać. Inaczej bedzie bolało o wiele dłużej.

Zrobiłaś teraz najprawdziwszy i najtrudniejszy krok dydaktyczny - pokazałaś dzieciom miłość. One teraz nie reagują jak Ty, uczą się dopiero. Ale to się dzieje.

Przytulam mocno, kołyszę i... wycieram łezki.

Jusiu, wiele współczucia...

Jestem dumna, że mogłam poznać tak dobrą córkę, w dobrej rodzinie, dobrego człowieka po prostu.

Mam cichą nadzieję, że z nami zostaniesz. Choć na trochę.

Przytulam, płaczę razem z Tobą

Od rana przytulam

Jusiu, kochanie, to co napisze, może Ci się wydać dziwne. Ale dajesz mi nadzieję swoim pisaniem, bo wynika z niego, że tata nie cierpi. A tego chyba boje się najbardziej.

Za to Wy cierpicie. Wiem, rozumiem, myślę z dużym współczuciem o swoich bliskich.

Przytulam mocno

Jusiu, serce mi się ściska na Twój ból. Tak bardzo chciałabym Ci jakoś pomóc, choćby przytulić naprawdę.

Zobacz, ilu masz tu przyjaciół, jak wszyscy ślemy ciepło. Może to i trochę pomaga.

Dlatego pisz dalej.