Znalezionych wyników: 20

Przyjmij proszę wyrazy współczucia, jesteś bohaterką ::rose::

Masz rację Eweluta, nakręcamy się, jesteś bardzo rozsądna. Daliśmy się wciągnąć w spiralę niepotrzebnych emocji, z drugiej jednak strony biedna, umęczona Beata miota się jak ryba w sieci i oczekuje pomocy, a my w dobrej wierze pomagamy jak umiemy, to nie idzie w dobrym kierunku.
Kochana Madziu70 pomóż swoimi słowami Beacie, bo kto jak nie TY?

Może jak będzie logiczna to delikatnie zapytaj czy chciałaby, aby ją ktoś odwiedził?

Nie zwracaj uwagi na to co mówi mama!!! Pamiętaj o tym, to mówi choroba, już teraz choroba.

Jestem realistką twardo stąpającą po ziemi, ale gdzieś z tyłu głowy mam myśli podobne jak Marzena, że być może jest ktoś z kim mama się nie pożegnała, ktoś komuś czegoś nie wybaczyła, albo ktoś kto ma mamie Twojej coś do wybaczenia, pomyśl o tym, może tu tkwi tajemnica.
Ściskam Beatko.

Masz prawo mieć zachwiania emocjonalne, masz prawo czuć się tak jakby przejechał po Tobie czołg, to co czujesz to odczucia spowodowane nieludzkim zmęczeniem, nie wiem czy koń zdołałby to wytrzymać, a Ty jesteś tylko i aż człowiekiem. Będziemy z Tobą do końca, tyle ile będzie trzeba, wytrzymaj, dasz radę, gdybym umiała i mogła się modlić / nie umiem niestety, zazdroszczę tym co umieją / to modliłabym się o rychłe zakończenie Waszego cierpienia. Mam wielką nadzieję, że los i opatrzność okaże się dla Was łaskawa. Mocno przytulam do serca, płaczę nad Tobą i razem z Tobą.

Beatko
Spokojnie, wycisz emocje dla dobra mamy, swojego i swoich dzieci. Mama jest w ostatniej fazie choroby, gdzie priorytetem jest zawsze zapanowanie nad bólem, to macie pod kontrolą, to co mama nieskładnie mówi prawdopodobnie dzieje się poza nią, to efekt zmian w mózgu, nie jest to dla niej cierpieniem. Wiesz może się mylę, ale odnoszę wrażenie, że czujesz jakiś niedosyt, że jest coś co nie daje Ci spokoju, jeżeli jest coś co chcesz mamie jeszcze powiedzieć usiądż przy niej i jej to powiedz, popłacz się nawet jeśli to miało by przynieść Tobie ulgę, mama to usłyszy jestem tego pewna i Tobie i jej należy się już spokój.
Ściskam Cię z całego swojego serca, odwagi i siły Ci życzę, trzymaj się kochana.

Tyle się naczytałam, że trzeba siedzieć trzymać za rękę i mówić, aż mi chyba odbiło.

No, nareszcie zrozumiałaś, czuję ulgę bo martwiłam się o Ciebie bardzo. Beatko naczytałaś się, naoglądałaś w filmach scen związanych z odchodzeniem i tak chciałaś się zachować, utrwaliłaś w sobie taki wzorzec, ale jak widzisz to co czytamy i oglądamy to jedno, a życie to drugie. Odpoczywaj. Jesteś bardzo dzielna i mądra dziewucha.

BEATSO

Dronka powiedziała to czego ja nie miałam odwagi powiedzieć w Twojej trudnej dla Ciebie sytuacji, kiedy zakończy się obecny rozdział Twojego życia, czeka Cię następny również trudny, będziesz musiała przywrócić w Twojej rodzinie mocno zachwianą równowagę. Nie przegap tego, Twoje dziecko mocno ucierpiało, a jest tylko dzieckiem, jestem pewna, że tak dzielna osoba jak Ty świetnie sobie z tym poradzi.
Trzymaj się kochana, ściskam mocno. Dużo siły i odwagi.

BEATSO

Do jasnej Anelki, bo Ci zaraz do du.y nakopię, co Ty wygadujesz, jesteś najlepszą córką jaką można sobie wymarzyć. Puknij się w głowę, kto chodzi koło mamy na paluszkach? kto ją myję? kto podaje lekarstwa? kto jest na każde skinienie pomimo zmęczenia . Masz na głowie całą rodzinę swoją i mamy , oraz nikogo do pomocy, zapewniam Cię, że mało jest takich siłaczek, które dały by radę z takim ciężarem i ogromem obowiązków. Zapewniam Cię, że niemal każdy i każda z nas opiekujących ma takie myśli " niech to się już skończy". Głowa do góry, DASZ RADĘ tylko postaraj się ochłonąć.
Dobrze, że przyjeżdża teściowa, będziesz miała wsparcie, może uda Ci się choć chwilkę odpocząć, jak się uda wyjdż koniecznie z domu choćby na chwilkę.

Droga Beatso

Twój stan psychiczny i Twoje wyczerpanie jest jak najbardziej uzasadnione wiem coś o tym, przekroczona już została granica ludzkiej odporności i wytrzymałości, mnie się też to zdarza, tak jest kiedy zostajemy same w takiej sytuacji, ale w życiu czasami tak bywa, że nie możemy na nikogo liczyć. Niepokoi mnie to, iż Twoja córka jest świadkiem scen, które są zbyt drastyczne dla dziecka w jej wieku. Porozmawiaj o tym z tatą, wytłumacz mu, że niepokoisz się o dziecko myślę, że umieszczenie Twojej mamy w hospicjum stacjonarnym jest najlepszym rozwiązaniem dla Was wszystkich.

[ Dodano: 2015-09-22, 08:35 ]
To, że córka nie odstępuje Ciebie na krok spowodowane jest jej strachem o Ciebie, ona widzi i czuje w jakim jesteś stanie. Dokładnie tak samo zachowywałam się kiedy pół wieku temu odchodził mój dziadek. Do dziś wyrażnie mam w pamięci tamte chwile, ciągną się za mną przez całe życie.

Ktoś kiedyś powiedział, że ludzie na starość dziecinnieją i coś w tym jest. Nasze starsze mamy tak się właśnie zachowują, pozwalają sobie na tyle na ile im pozwolimy podobnie jak dzieci i tak jak dzieciom należy stawiać im ograniczenia, pozwolić podskoczyć do określonego poziomu i ani milimetra wyżej. Dziecko, którego się nie ogranicza może skrzywdzić siebie natomiast starsza osoba, której nie ograniczamy może skrzywdzić nas, taka jest różnica. Po wielu cierpieniach doszłam do takiego wniosku i jestem bezwzględnie konsekwentna dla swojego dobra, nie chcę skończyć w zakładzie dla obłąkanych. Dziewczyny to naprawdę działa KONSEKWENCJA I DYSTANS.

Psycholog pomogła w główce poukładać?

Każdy sposób do osiągnięcia celu jest dobry, ale BEATSO rozważ propozycję Ani w swojej głowie. Moja mama nie trzyma moczu, każda zmiana pampersa to droga przez mękę. Kiedyś powiedziałam, że śmierdzi, co było zgodne z prawdą i wywołałam tym trzecią wojnę światową. Dopiero po wizycie lekarza z pogotowia, który przyjechał kiedyś do taty i powiedział, że w domu śmierdzi moczem sytuacja nieznacznie się poprawiła. Poproś może Waszą Panią z HD, aby wyrażnie zaleciła zmianę opatrunków.
Trzymaj się kochana, ściskam z całego serca.

Domyślam się z czym przyszło się Tobie zmierzyć, mamy chyba mamy o podobnych charakterach, ja porozmawiałam szczerze sama ze sobą i szczerze sobie odpowiedziałam co z zachowań mamy wynika z choroby, a co z jej charakteru i usposobienia, przestałam się okłamywać i zawalać wszystko na karb choroby, bo znam moją mamę, wiem jak zachowywała się przed chorobą i nie zawsze było to zachowanie właściwe. W tym co wynika z choroby pomagam najlepiej jak umiem, a na całą resztę nie zwracam uwagi, nie zmienię mamy i jej usposobienia u schyłku jej życia. Dobrze byłoby, abyście trafili na dobrego psychologa, to jest jakieś rozwiązanie. Pozbądż się poczucia winy, może psycholog coś na to poradzi, ja poradziłam sobie z tym sama choć łatwo nie było.