Znalezionych wyników: 9

Przeczytałam, tak po zastanowieniu to mają rację.

Ale żeśmy kółko stworzyły :mrgreen:

A swoją drogą to Jolandar dzięki zmianie czasu po naszych polskich nocach bardzo mi pomagała

Ja za tym

Ujęłaś to Iskierko idealnie, ja też czuję się tutaj bezpiecznie, nikt mnie do niczego nie zmusza. Jest mi tu porostu dobrze. Pewnie dlatego tak często tu zaglądam. Jest to dla mnie jedyne bezpieczne miejsce, gdzie jak będę smutna, nikt nie będzie pytał dlaczego. Ściskam Was wszystkich idę gotować obiad.

I cieszę się , że Was wszystkich mam

:in_love:

[ Dodano: 2015-10-24, 13:54 ]
Chyba założyłaś Iskra wątek , który stał się publiczny

A wtrącaj się Marzenko ile chcesz

zresztą w Twoim wykonaniu to nie wtracanie, zawsze coś mądrego mi powiedziałaś, poradziłaś. Masz rację w grupie raźniej. Stratę najbliższej osoby rodzica , współmałżonka czy chyba najgorzej dziecka, trzeba przeżyć żeby zrozumieć. Mój mąż mówi " wiem co czujesz" . Ale tak naprawdę to on nie ma zielonego pojęcia co ja czuję. Kiedyś rozmawiał ze swoją mamą I mówi " mama cię pozdrawia" . Ale moja mama już mnie nie pozdrowi, I znowu zatelepało moim sercem.

Iskierko przepraszam, że tak się wcinam w Twój wątek ::thnx::

Pozdrawiam Was wszystkich

Jolandar ale to jest wątek naszej Iskierki

Ale cieszę się , że o mnie myślisz.

Pozdrawiam mocno :cmok:

Moja mama odeszła 3 tygodnie temu. Staram się żyć dobrze dla dzieci, śmieję się ale tylko ustami. Mam wrażenie, że się wypaliłam. Jestem jak manekin.

A ja co noc mam to samo, śni mi się , ze mama jest chora I cała ta gonitwa I strach. Żeby dać radę, żeby nie bolało, żeby nie było duszności. Ostatnio śniło mi się nawet , że trzrba było robić nefrostomie choć mama wcale jej nie miała. Kiedyś obudziłam się przerażona, że zapomniałam mamie zmienić plaster. Śni mi się wszystko to czego się bałam. Po prostu co noc ten sam koszmar a rano dziękuję Bogu, że jest jak jest. I chyba jest w ten sposób mi łatwiej w ciągu dnia, bo wiem , że tak jest lepiej. Mama jest już bezpieczna a my tu damy radę. Myślę, że po prostu musumy jakoś odreagować, gdzieś te emocje muszą znaleźć ujście I znajdują w podświadomości w snach.

Moja mama odeszła 2 października , w piątek minęły dopiero dwa tygodnie a ja mam wrażenie , że to było strasznie dawno temu. A to dopiero dwa tygodnie.

Bardzo chciałabym mieć mamę zdrową tutaj w naszym świecie, ale nie mam I wiem , że skoro wytrzymałam te 4 ciężkie miesiące I trochę lepsze 19 lat to wytrzymam wszystko. Gdzieś zgubiłam emocje, nie płaczę choć to wcale nie oznacza że nie jest mi ciężko, ale wszystko wokół wydaje mi się tak mało ważne, tak błahe, że nie warto się tym przejmować.

A gdy kiedyś znowu zacznę się przejmować głupotami to sobie przeczytam mój wątek, na razie tego jeszcze nie zrobiłam.

Bardzo mi przykro , że Ciebie też to spotkało. Przede mną ten najtrudniejszy czas. Twoja historia dodaje mi wiary, że ja też to jakoś przetrwam.

Pozdrawiam Cię mocno. Trzymaj się