Znalezionych wyników: 4

Inka prosto, z serca, z rozumu i po ludzku. Chylę czoła...

Dodam od siebie...
Pamiętam co przezyła moja Mama w związku z moim chorowaniem. Jak się dowiedziała, że mam raka (miałam wtedy 28 lat) to zemdlała :-(

, potem zamiast 'z górki' było 'pod' - zatorowość płucna i duszenie się na jej i Taty rękach, widziałam wtedy strach w oczach rodziców i nie zapomne tego do końca zycia. Potem kolejna operacja - moja Mam przyjechała nastepnego dnia do szpitala, a tu córki nie ma na sali... (to znam z opowiadań)... wiem, że moja matula znowu zemdlała, posiwiała i na kolanach błagała, bym przezyła. Po cięzkim wybudzeniu; pierwszy obraz który pamiętam to Mama siedząca na sali pooperacyjnej (wstęp zabroniony, ale wybłagała lekarza) i trzymająca mnie za rękę... i jej słowa: córciu, bedzie dobrze, ale wolałabym żebym to była ja).... Nie byłam wtedy w pełni świadoma tego co się dzieje, ale... Przeżyłam potem 'spożycie muchozola' przez mojego wtedy 4 - letniego syna - myślałam, że oszaleję - obwiniałam siebie strasznie (a nie było powodu - teraz to wiem), patrząc jak moje dziecko na OIOM-ie myslałam, że zwariuję i powtarzałam w myślach: ja moge odejść (byłam w trakcie chemioterapii), ale niech Misiek będzie zrdrowy.
Wtedy zrozumiałam, co przyżyła moja Mama i jakie myśli i poczucie 'winy, krzywdy' musiało jej po głowie krążyć. Przeżywa to do tej pory i czasami mam - nawet nie poczucie winy, ale taki trudny do okreslenie dyskomfort...

Ale zrozumiałam powiedzenie, że pochować własne dziecko to jest coś najgorszego...aczkolwiek nie wyobrażam sobie odejścia kogokolwiek z moich bliskch.

Nie ma co polemizować nad bólem po stracie bliskiej nam osoby-to oczywiste.Jednak zdecydowanie łatwiej jest nam zrozumieć odejscie osoby w podeszłym wieku niż śmierć ludzi młodych czy dzieci.
W kwietniu zmarła babcia mojego męża-miała 89 lat. Ostatnie dwa lata bardzo sie męczyła. Sama często powtarzała że nie ma już siły,że wolałaby już odejść z tego świata,że co miała przezyć to już przeżyła.Oczywiscie,jej odejście bardzo nas wszystkich bolało.Straciliśmy matkę,babcię,prababcię. Jednak w duchu wszyscy wiedzieliśmy że stan zdrowia w jakim była wskazywał na to,że jej czas ziemskiej wędrówki dobiega końca.O wiele bardziej dotknął mnie wypadek i śmierć mojej koleżanki i jej męża o czym tutaj wspominałam parę dni temu. Ona miała 23 lata on 27. Osierocili roczne dziecko. I to był dla nas wszystkich szok i ból...